JUAN GÓMEZ-JURADO 16 τιμούσαν να διατηρούν τα κόστη χαμηλά και τα έσοδα υψηλά. Ευτυχώς, όπως όλα τα νοσοκομεία των ΗΠΑ, το Σεντ Κλερ ήταν υποχρεωμένο να περιθάλπει οποιοδήποτε επείγον περιστατικό περνούσε το κατώφλι του. Έτσι συνάντησα τον Τζαμάλ Κάρτερ. Βρισκόταν στη μέση του διαδρόμου, μπροστά από τον σταθμό των νοσηλευτών. Ένας αστυνομικός και δύο διασώστες στέκονταν δίπλα του, με τις στολές τους μες στο αίμα. Τα σωματικά του υγρά, όπου είχαν αγγίξει τις ανακλαστικές περιοχές των ρούχων, είχαν σχηματίσει σκοτεινούς, δυσοίωνους λεκέδες. Τα χαρακτηριστικά τους ήταν συσπασμένα και μιλούσαν ψιθυριστά. Λαμβανομένου υπόψη του τι σκατά καλούνταν να αντιμετωπίσουν κάθε μέρα, πρέπει να έρχονταν από κάτι εξαιρετικά ζόρικο. Μια ειδικευόμενη στα επείγοντα στεκόταν δίπλα στο φορείο με σοβαροφανή έκφραση. Πρέπει να ήταν καινούρια, δεν την ήξερα. «Είσαι ο νευροχειρουργός;» με ρώτησε μόλις με είδε να φτάνω. «Όχι, ο υδραυλικός, αλλά μου δάνεισαν αυτή τη φανταστική ρόμπα για να μη λερώσω τη φόρμα μου». Με κοίταξε μπερδεμένη. Της έκλεισα το μάτι για να καταλάβει ότι αστειευόμουν. Γέλασε νευρικά. Πάντα κάνει καλό να βοηθάς τους πρωτάρηδες να χαλαρώσουν. Οι άλλοι τούς αντιμετωπίζουν συνήθως σαν περιττώματα σκύλου κολλημένα στο παπούτσι τους, εξού και η παραμικρή ανθρώπινη χειρονομία είναι γι’ αυτούς σαν μάννα εξ ουρανού. Έδειξε το αγόρι στο φορείο. «Άρρην, δεκαέξι ετών, οδός Γκλάσκοου 15, τραύμα από πυροβόλο όπλο. Πίεση 10 με 6, παλμοί 89. Είναι σταθερός, αλλά έχει ένα πολύ άσχημο τραύμα από πυροβολισμό επιπέδου Τ5». Έριξα μια ματιά στην αξονική τομογραφία που μου έτεινε η ειδικευόμενη για να δω την ακριβή θέση της σφαίρας. Δεν είχε καλή όψη. Έσκυψα πάνω του. Ο γκάγκστερ ήταν ξαπλωμένος μπρούμυτα. Φορούσε ένα παντελόνι ράπερ κι ένα μπλε μπουφάν
RkJQdWJsaXNoZXIy MTk1OTAxMA==