15 Ο ΑΣΘΕΝΗΣ «Γεια σας, δόκτορ Έβανς. Ευχαριστώ για το βιβλίο που μου δανείσατε τις προάλλες. Είναι στο ντουλάπι μου, θα σας το δώσω τώρα αμέσως». «Δεν πειράζει, Τζέρι, κράτα το», είπα κάνοντας μια χειρονομία για να υποβαθμίσω τη βαρύτητα του θέματος. «Δεν διαβάζω πολύ πια». Μεσολάβησε μια άβολη σιωπή. Κάποτε κάναμε χαβαλέ, καλαμπούρια, τέτοια πράγματα. Αλλά αυτό γινόταν κάποτε. Τώρα τον άκουγα να μασάει τα λόγια του, σαν να σκάλωναν στον λαιμό του. Καλύτερα, δεν αντέχω να με λυπούνται. «Σ’ εσάς έτυχε αυτός ο γκάγκστερ;» είπε τελικά. «Γι’ αυτό με κάλεσαν;» «Άκουσα ότι έπεσαν πυροβολισμοί στο Μπάρι Φαρμ. Το λένε στις ειδήσεις εδώ και ώρα», είπε δείχνοντας τ’ αυτί του, όπου είχε μονίμως κολλημένο ένα ακουστικό. «Εφτά νεκροί κι εγώ δεν ξέρω πόσοι τραυματίες. Πόλεμος συμμοριών». «Και γιατί δεν τους πάνε στο MedStar;» Ο Τζέρι ανασήκωσε τους ώμους και παραμέρισε να περάσω. Βγήκα από το ασανσέρ στον τέταρτο όροφο, στη νευροχειρουργική κλινική. Το Σεντ Κλερ είναι ένα μικρό ιδιωτικό και εξαιρετικά ακριβό νοσοκομείο. Πολλοί κάτοικοι της Ουάσινγκτον δεν το έχουν καν ακουστά. Είναι ένα πολύ όμορφο μέρος, φωλιασμένο στη νότια πλευρά του Ροκ Κρικ Παρκ, κοντά στη γέφυρα Ταφτ. Οι πελάτες του –κυρίως αλλοδαποί και ανώτερα στελέχη πρεσβειών, άνθρωποι ανασφάλιστοι, οι κυβερνήσεις των οποίων πληρώνουν απρόθυμα τους τεράστιους λογαριασμούς τους– μένουν στο Καλοράμα. Η περιοχή δεν είναι καθόλου προσβάσιμη, κι αν είστε περαστικοί από τη γειτονιά, είναι απίθανο να έχετε δει το Σεντ Κλερ. Για να φτάσετε στο αχανές βικτοριανό κτίριο με τα κόκκινα τούβλα και τα λευκά παράθυρα, πρέπει να ’ρθείτε επί τούτου. Προς μεγάλη μου απογοήτευση, όραμα του νοσοκομείου δεν ήταν η στήριξη του δημοσίου συστήματος υγείας· οι μέτοχοι προ-
RkJQdWJsaXNoZXIy MTk1OTAxMA==