JUAN GÓMEZ-JURADO 14 Ψαχούλεψα κάτω από το μαξιλάρι μέχρι να βρω το μαραφέτι. Η οθόνη LED έγραφε 342, ο αριθμός της Νευροχειρουργικής Κλινικής. Κοίταξα το ρολόι όλο και πιο φορτωμένος. Έμεναν μόλις είκοσι τρία λεπτά μέχρι τη λήξη της βάρδιας μου, και η πρωινή εφημερία είχε υπάρξει περιπετειώδης εξαιτίας κάποιου τροχαίου που ξεκίνησε στο Ντιπόντ Σερκλ και κατέληξε στο χειρουργικό τραπέζι μου. Είχα ξοδέψει τρεις ώρες συναρμολογώντας το κρανίο ενός Βρετανού πολιτιστικού ακολούθου. Ο τύπος δεν ήταν ούτε δύο μέρες εδώ και είχε ήδη ανακαλύψει με ζόρικο τρόπο πως στην Ουάσινγκτον βγαίνεις από έναν κυκλικό κόμβο αντίστροφα απ’ ό,τι στο Λονδίνο. Οι νοσηλεύτριες ήξεραν πως ξεκουραζόμουν. Αν κάποιος μου είχε στείλει αυτή την ειδοποίηση, επρόκειτο για κάτι σοβαρό. Κάλεσα το 342, αλλά μιλούσε, αποφάσισα λοιπόν να πάω να δω τι έτρεχε. Έριξα λίγο νερό στο πρόσωπό μου στον νιπτήρα στο βάθος, δίχως ν’ ανάψω φως. Τελευταία απέφευγα τους καθρέφτες σαν την πανούκλα. Βγήκα στον διάδρομο. Η ώρα ήταν έξι παρά είκοσι, ο ήλιος έδυε πίσω απ’ τις κορυφές των δέντρων στο Ροκ Κρικ Παρκ. Το φως έμπαινε μέσα από τις τεράστιες τζαμαρίες, προβάλλοντας στο δάπεδο μακρόστενα πορτοκαλί σχήματα. Έναν χρόνο νωρίτερα θα είχα απολαύσει τη θέα, ακόμα και τρέχοντας προς το ασανσέρ. Τώρα όμως δεν σήκωσα το βλέμμα μου από το πάτωμα. Ο άντρας στον οποίο είχα μεταμορφωθεί δεν θαύμαζε τοπία. Στο ασανσέρ παραλίγο να τρακάρω με τον Τζέρι Γκονσάλες, έναν νοσηλευτή της ομάδας μου που μετέφερε ένα φορείο. Μου χαμογέλασε μαγκωμένος, του ένευσα φιλικά. Ήταν γεροδεμένος και χρειάστηκε να παραμερίσει για να μπω. Αν υπάρχει κάτι που απεχθάνονται δύο στρέιτ άντρες στο ασανσέρ, είναι ο συνωστισμός, πόσο μάλλον μετά από τόσες ώρες χωρίς να έχουν κάνει ντους, όπως εμείς.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTk1OTAxMA==