13 1 Όλα ξεκίνησαν με τον Τζαμάλ Κάρτερ. Αν δεν τον είχα σώσει, τα πράγματα μπορεί να ήταν τελείως διαφορετικά. Όταν χτύπησε ο βομβητής, έτριψα τα μάτια μου σαν μανιακός. Πετάχτηκα όρθιος και ξύπνησα με κακή διάθεση. Προφανώς δεν βοηθούσε και το περιβάλλον. Η αίθουσα εφημεριών των χειρουργών στον δεύτερο όροφο μύριζε ιδρώτα, ποδαρίλα και σεξ. Οι ειδικευόμενοι είναι πάντα πιο ξαναμμένοι κι από φριτέζα των McDonald’s σε ώρα αιχμής. Διόλου δεν θα με εξέπληττε αν κάποιοι από αυτούς πηδιόντουσαν στην πάνω κουκέτα όσο εγώ ροχάλιζα. Κοιμάμαι βαριά. Η Ρέιτσελ πάντα αστειευόταν πως για να με σηκώσει ήθελε γερανό. Με τον βομβητή όμως δεν ισχύει αυτό: με το αναθεματισμένο μαραφέτι πετάγομαι πάνω στο δεύτερο μπιπ. Αυτά παθαίνεις μετά από εφτά χρόνια ειδικότητας. Αν δεν απαντήσεις στον βομβητή με τη μία, ο υπεύθυνος βάρδιας θα σε γαμήσει. Κι έτσι και δεν βρεις την ευκαιρία να πάρεις έναν υπνάκο στη διάρκεια των τριάντα έξι ωρών εφημερίας, δεν θα επιβιώσεις για πολύ. Οπότε εμείς οι χειρουργοί μάθαμε να μας παίρνει αμέσως ο ύπνος, αναπτύσσοντας ταυτόχρονα και μια παβλοφική απόκριση στον ήχο του βομβητή. Πάνε τέσσερα χρόνια τώρα που έγινα μόνιμος γιατρός και οι εφημερίες έχουν μειωθεί κατά το ήμισυ, το χούι όμως δεν κόβεται.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTk1OTAxMA==