Ο Ασθενής

Στους Α, Χ και Κ

Η τρέλα είναι σαν τη βαρύτητα... το μόνο που χρειάζεται είναι μια μικρή ώθηση. ΤΖΌΝΑΘΑΝ ΝΌΛΑΝ, Ο σκοτεινός ιππότης

9 Το ημερολόγιο του δόκτορος Έβανς Όλοι εσείς νομίζετε ότι με ξέρετε. Κάνετε λάθος. Έχετε δει το πρόσωπό μου αμέτρητες φορές. Από τότε που πρωτοεμφανίστηκε στην τηλεόραση η φωτογραφία στο δίπλωμά μου, όταν ξεκίνησε το ανθρωποκυνηγητό της αστυνομίας, μέχρι τη στιγμή που οι ένορκοι με έκριναν ένοχο, σε απευθείας μετάδοση μπροστά σε εκατοντάδες εκατομμύρια θεατές. Όλος ο κόσμος ξέρει το όνομά μου. Όλος ο κόσμος έχει άποψη γι’ αυτό που έκανα. Μου είναι εξίσου αδιάφορες τόσο οι καταδίκες όσο και οι έπαινοι. Βρίσκομαι ήδη χίλιες οχτακόσιες είκοσι τρεις ημέρες, έντεκα ώρες και δώδεκα λεπτά στην πτέρυγα των θανατοποινιτών. Έχω περάσει ξύπνιος σχεδόν κάθε δευτερόλεπτο αυτού του χρόνου ανακαλώντας την αλληλουχία των γεγονότων που με έφεραν εδώ. Και δεν θα άλλαζα ούτε μία από τις πράξεις μου. Εκτός ίσως απ’ αυτό που είπα στην Κέιτ. Δεν είμαι άγιος, μάρτυρας, τρομοκράτης, δολοφόνος ή τρελός. Οι χαρακτηρισμοί τους οποίους μου αποδίδετε είναι όλοι λαθεμένοι. Πατέρας είμαι. Κι αυτή είναι η ιστορία μου.

63 ΩΡΕΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΕΜΒΑΣΗ �

13 1 Όλα ξεκίνησαν με τον Τζαμάλ Κάρτερ. Αν δεν τον είχα σώσει, τα πράγματα μπορεί να ήταν τελείως διαφορετικά. Όταν χτύπησε ο βομβητής, έτριψα τα μάτια μου σαν μανιακός. Πετάχτηκα όρθιος και ξύπνησα με κακή διάθεση. Προφανώς δεν βοηθούσε και το περιβάλλον. Η αίθουσα εφημεριών των χειρουργών στον δεύτερο όροφο μύριζε ιδρώτα, ποδαρίλα και σεξ. Οι ειδικευόμενοι είναι πάντα πιο ξαναμμένοι κι από φριτέζα των McDonald’s σε ώρα αιχμής. Διόλου δεν θα με εξέπληττε αν κάποιοι από αυτούς πηδιόντουσαν στην πάνω κουκέτα όσο εγώ ροχάλιζα. Κοιμάμαι βαριά. Η Ρέιτσελ πάντα αστειευόταν πως για να με σηκώσει ήθελε γερανό. Με τον βομβητή όμως δεν ισχύει αυτό: με το αναθεματισμένο μαραφέτι πετάγομαι πάνω στο δεύτερο μπιπ. Αυτά παθαίνεις μετά από εφτά χρόνια ειδικότητας. Αν δεν απαντήσεις στον βομβητή με τη μία, ο υπεύθυνος βάρδιας θα σε γαμήσει. Κι έτσι και δεν βρεις την ευκαιρία να πάρεις έναν υπνάκο στη διάρκεια των τριάντα έξι ωρών εφημερίας, δεν θα επιβιώσεις για πολύ. Οπότε εμείς οι χειρουργοί μάθαμε να μας παίρνει αμέσως ο ύπνος, αναπτύσσοντας ταυτόχρονα και μια παβλοφική απόκριση στον ήχο του βομβητή. Πάνε τέσσερα χρόνια τώρα που έγινα μόνιμος γιατρός και οι εφημερίες έχουν μειωθεί κατά το ήμισυ, το χούι όμως δεν κόβεται.

JUAN GÓMEZ-JURADO 14 Ψαχούλεψα κάτω από το μαξιλάρι μέχρι να βρω το μαραφέτι. Η οθόνη LED έγραφε 342, ο αριθμός της Νευροχειρουργικής Κλινικής. Κοίταξα το ρολόι όλο και πιο φορτωμένος. Έμεναν μόλις είκοσι τρία λεπτά μέχρι τη λήξη της βάρδιας μου, και η πρωινή εφημερία είχε υπάρξει περιπετειώδης εξαιτίας κάποιου τροχαίου που ξεκίνησε στο Ντιπόντ Σερκλ και κατέληξε στο χειρουργικό τραπέζι μου. Είχα ξοδέψει τρεις ώρες συναρμολογώντας το κρανίο ενός Βρετανού πολιτιστικού ακολούθου. Ο τύπος δεν ήταν ούτε δύο μέρες εδώ και είχε ήδη ανακαλύψει με ζόρικο τρόπο πως στην Ουάσινγκτον βγαίνεις από έναν κυκλικό κόμβο αντίστροφα απ’ ό,τι στο Λονδίνο. Οι νοσηλεύτριες ήξεραν πως ξεκουραζόμουν. Αν κάποιος μου είχε στείλει αυτή την ειδοποίηση, επρόκειτο για κάτι σοβαρό. Κάλεσα το 342, αλλά μιλούσε, αποφάσισα λοιπόν να πάω να δω τι έτρεχε. Έριξα λίγο νερό στο πρόσωπό μου στον νιπτήρα στο βάθος, δίχως ν’ ανάψω φως. Τελευταία απέφευγα τους καθρέφτες σαν την πανούκλα. Βγήκα στον διάδρομο. Η ώρα ήταν έξι παρά είκοσι, ο ήλιος έδυε πίσω απ’ τις κορυφές των δέντρων στο Ροκ Κρικ Παρκ. Το φως έμπαινε μέσα από τις τεράστιες τζαμαρίες, προβάλλοντας στο δάπεδο μακρόστενα πορτοκαλί σχήματα. Έναν χρόνο νωρίτερα θα είχα απολαύσει τη θέα, ακόμα και τρέχοντας προς το ασανσέρ. Τώρα όμως δεν σήκωσα το βλέμμα μου από το πάτωμα. Ο άντρας στον οποίο είχα μεταμορφωθεί δεν θαύμαζε τοπία. Στο ασανσέρ παραλίγο να τρακάρω με τον Τζέρι Γκονσάλες, έναν νοσηλευτή της ομάδας μου που μετέφερε ένα φορείο. Μου χαμογέλασε μαγκωμένος, του ένευσα φιλικά. Ήταν γεροδεμένος και χρειάστηκε να παραμερίσει για να μπω. Αν υπάρχει κάτι που απεχθάνονται δύο στρέιτ άντρες στο ασανσέρ, είναι ο συνωστισμός, πόσο μάλλον μετά από τόσες ώρες χωρίς να έχουν κάνει ντους, όπως εμείς.

15 Ο ΑΣΘΕΝΗΣ «Γεια σας, δόκτορ Έβανς. Ευχαριστώ για το βιβλίο που μου δανείσατε τις προάλλες. Είναι στο ντουλάπι μου, θα σας το δώσω τώρα αμέσως». «Δεν πειράζει, Τζέρι, κράτα το», είπα κάνοντας μια χειρονομία για να υποβαθμίσω τη βαρύτητα του θέματος. «Δεν διαβάζω πολύ πια». Μεσολάβησε μια άβολη σιωπή. Κάποτε κάναμε χαβαλέ, καλαμπούρια, τέτοια πράγματα. Αλλά αυτό γινόταν κάποτε. Τώρα τον άκουγα να μασάει τα λόγια του, σαν να σκάλωναν στον λαιμό του. Καλύτερα, δεν αντέχω να με λυπούνται. «Σ’ εσάς έτυχε αυτός ο γκάγκστερ;» είπε τελικά. «Γι’ αυτό με κάλεσαν;» «Άκουσα ότι έπεσαν πυροβολισμοί στο Μπάρι Φαρμ. Το λένε στις ειδήσεις εδώ και ώρα», είπε δείχνοντας τ’ αυτί του, όπου είχε μονίμως κολλημένο ένα ακουστικό. «Εφτά νεκροί κι εγώ δεν ξέρω πόσοι τραυματίες. Πόλεμος συμμοριών». «Και γιατί δεν τους πάνε στο MedStar;» Ο Τζέρι ανασήκωσε τους ώμους και παραμέρισε να περάσω. Βγήκα από το ασανσέρ στον τέταρτο όροφο, στη νευροχειρουργική κλινική. Το Σεντ Κλερ είναι ένα μικρό ιδιωτικό και εξαιρετικά ακριβό νοσοκομείο. Πολλοί κάτοικοι της Ουάσινγκτον δεν το έχουν καν ακουστά. Είναι ένα πολύ όμορφο μέρος, φωλιασμένο στη νότια πλευρά του Ροκ Κρικ Παρκ, κοντά στη γέφυρα Ταφτ. Οι πελάτες του –κυρίως αλλοδαποί και ανώτερα στελέχη πρεσβειών, άνθρωποι ανασφάλιστοι, οι κυβερνήσεις των οποίων πληρώνουν απρόθυμα τους τεράστιους λογαριασμούς τους– μένουν στο Καλοράμα. Η περιοχή δεν είναι καθόλου προσβάσιμη, κι αν είστε περαστικοί από τη γειτονιά, είναι απίθανο να έχετε δει το Σεντ Κλερ. Για να φτάσετε στο αχανές βικτοριανό κτίριο με τα κόκκινα τούβλα και τα λευκά παράθυρα, πρέπει να ’ρθείτε επί τούτου. Προς μεγάλη μου απογοήτευση, όραμα του νοσοκομείου δεν ήταν η στήριξη του δημοσίου συστήματος υγείας· οι μέτοχοι προ-

JUAN GÓMEZ-JURADO 16 τιμούσαν να διατηρούν τα κόστη χαμηλά και τα έσοδα υψηλά. Ευτυχώς, όπως όλα τα νοσοκομεία των ΗΠΑ, το Σεντ Κλερ ήταν υποχρεωμένο να περιθάλπει οποιοδήποτε επείγον περιστατικό περνούσε το κατώφλι του. Έτσι συνάντησα τον Τζαμάλ Κάρτερ. Βρισκόταν στη μέση του διαδρόμου, μπροστά από τον σταθμό των νοσηλευτών. Ένας αστυνομικός και δύο διασώστες στέκονταν δίπλα του, με τις στολές τους μες στο αίμα. Τα σωματικά του υγρά, όπου είχαν αγγίξει τις ανακλαστικές περιοχές των ρούχων, είχαν σχηματίσει σκοτεινούς, δυσοίωνους λεκέδες. Τα χαρακτηριστικά τους ήταν συσπασμένα και μιλούσαν ψιθυριστά. Λαμβανομένου υπόψη του τι σκατά καλούνταν να αντιμετωπίσουν κάθε μέρα, πρέπει να έρχονταν από κάτι εξαιρετικά ζόρικο. Μια ειδικευόμενη στα επείγοντα στεκόταν δίπλα στο φορείο με σοβαροφανή έκφραση. Πρέπει να ήταν καινούρια, δεν την ήξερα. «Είσαι ο νευροχειρουργός;» με ρώτησε μόλις με είδε να φτάνω. «Όχι, ο υδραυλικός, αλλά μου δάνεισαν αυτή τη φανταστική ρόμπα για να μη λερώσω τη φόρμα μου». Με κοίταξε μπερδεμένη. Της έκλεισα το μάτι για να καταλάβει ότι αστειευόμουν. Γέλασε νευρικά. Πάντα κάνει καλό να βοηθάς τους πρωτάρηδες να χαλαρώσουν. Οι άλλοι τούς αντιμετωπίζουν συνήθως σαν περιττώματα σκύλου κολλημένα στο παπούτσι τους, εξού και η παραμικρή ανθρώπινη χειρονομία είναι γι’ αυτούς σαν μάννα εξ ουρανού. Έδειξε το αγόρι στο φορείο. «Άρρην, δεκαέξι ετών, οδός Γκλάσκοου 15, τραύμα από πυροβόλο όπλο. Πίεση 10 με 6, παλμοί 89. Είναι σταθερός, αλλά έχει ένα πολύ άσχημο τραύμα από πυροβολισμό επιπέδου Τ5». Έριξα μια ματιά στην αξονική τομογραφία που μου έτεινε η ειδικευόμενη για να δω την ακριβή θέση της σφαίρας. Δεν είχε καλή όψη. Έσκυψα πάνω του. Ο γκάγκστερ ήταν ξαπλωμένος μπρούμυτα. Φορούσε ένα παντελόνι ράπερ κι ένα μπλε μπουφάν

17 Ο ΑΣΘΕΝΗΣ των Γουίζαρντς. Κάποιος το είχε πετσοκόψει με ένα ψαλίδι για να περιποιηθεί μια επιφανειακή πληγή στο δεξί του μπράτσο, ολόκληρο καλυμμένο από τατουάζ. Το άλλο του χέρι ήταν δεμένο με χειροπέδες στο φορείο. Το μεγαλύτερο μέρος της πλάτης του μπουφάν έλειπε. Ακριβώς εκεί που έπρεπε να βρίσκεται το έμβλημα της ομάδας, κάποιος είχε κόψει ένα τεράστιο κομμάτι απ’ το ύφασμα και στη θέση του υπήρχε ένα τραύμα εξόδου που αιμορραγούσε. Η σφαίρα είχε σφηνωθεί στη σπονδυλική του στήλη, ανάμεσα στις ωμοπλάτες. Τα ζωτικά του σημεία ήταν σταθερά, η ζωή του δεν διέτρεχε κίνδυνο, το τραύμα όμως θα μπορούσε κάλλιστα να επηρεάσει το νευρικό του σύστημα. Ο γκάγκστερ βόγκηξε λίγο κι έσκυψα να δω το πρόσωπό του. Είχε λεπτά χαρακτηριστικά και ήταν ζαβλακωμένος από τα ηρεμιστικά. Τον άγγιξα στο μάγουλο για να του τραβήξω την προσοχή. «Έι, φίλε, πώς σε λένε;» Χρειάστηκε να το επαναλάβω αρκετές φορές για να πάρω απάντηση. «Τζαμάλ. Τζαμάλ Κάρτερ». «Άκου, Τζαμάλ, θα σε βοηθήσουμε, πρέπει όμως και συ να συνεργαστείς, εντάξει; Μπορείς να κουνήσεις τα δάχτυλα των ποδιών σου;» Του έβγαλα τα πανάκριβα Nike, τα οποία πριν από τον πυροβολισμό πρέπει να ήταν απαστράπτοντα λευκά και τώρα είχαν ένα χρώμα θολού κόκκινου κρασιού. Τα δάχτυλα των ποδιών του δεν κουνήθηκαν. Πίεσα με τη μύτη του στιλό στο κέντρο του πέλματος. «Το νιώθεις αυτό;» Κούνησε το κεφάλι του πανικόβλητος. Αν αυτό το παιδί είχε κλείσει τα δεκάξι, τότε εγώ ήμουν ο πάπας. Κάθε φορά έμπαιναν στις συμμορίες όλο και νεότερα. Μαλάκα, μαλάκα, μαλάκα, είπα μέσα μου.

JUAN GÓMEZ-JURADO 18 «Τι δουλειά έχει εδώ αυτό το παιδί;» ούρλιαξα στην προϊσταμένη, που μόλις είχε κλείσει το τηλέφωνο και έβγαινε απ’ τον σταθμό για να έρθει προς το μέρος μας. Έτριβε τα χέρια της νευρικά. «Μας τον προώθησαν από το MedStar. Είναι γεμάτοι, γιατρέ…» «Δεν αναφέρομαι σ’ αυτό. Εννοώ, γιατί, διάολε, δεν βρίσκεται ήδη στο χειρουργείο; Πρέπει να αφαιρέσουμε αυτή τη σφαίρα τώρα», είπα, σπρώχνοντας το φορείο. Στάθηκε μπροστά μου, κλείνοντάς μου τον δρόμο. Δεν μπήκα καν στον κόπο να την απωθήσω. Δεν έλεγε να τσακωθώ με την προϊσταμένη, πόσο μάλλον που μου έριχνε και τριάντα κιλά. Φαινόταν ψηλή ακόμα και καθιστή πίσω απ’ τον πάγκο. «Συγγνώμη που σας κάλεσα, δόκτορ Έβανς. Μίλησα όμως με τη διευθύντρια της κλινικής και δεν ενέκρινε την επέμβαση». «Τι είναι αυτά που λες, Μάργκο; Η δόκτωρ Γουόνγκ λείπει σε συνέδριο στην Αλαμπάμα!» «Τηλεφώνησε για να δει μήπως υπήρξε κάποια εξέλιξη από τη στιγμή που σας ειδοποίησα», είπε με απολογητικό ύφος και κούνησε το κεφάλι της. «Όταν άκουσε για τον γκάγκ… για τον ασθενή, είπε ότι θα πρέπει να σταθεροποιηθεί σύμφωνα με τον νόμο. Τώρα περιμένουμε να εγκριθεί από κάποιο δημόσιο νοσοκομείο η διακομιδή του για να τον παραπέμψουμε εκεί». Πήρα βαθιά ανάσα κι έσφιξα τα δόντια. Ήταν πολύ εύκολο για την επικεφαλής του τμήματος να δίνει εντολές από τη σουίτα ενός πεντάστερου ξενοδοχείου. Εκεί έξω όμως, στον πραγματικό κόσμο, υπήρχε ένα παιδί που θα διακομιζόταν σ’ ένα επιβαρυμένο δημόσιο νοσοκομείο, όπου, στην καλύτερη, θα τον φρόντιζε ένας κατάκοπος ειδικευόμενος και θα βρισκόταν αντιμέτωπο με μια εγχείρηση υψηλού κινδύνου με ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας. Αν έδιωχναν αυτό το παιδί από το Σεντ Κλερ, το πιθανότερο ήταν πως δεν θα περπατούσε ποτέ ξανά.

19 Ο ΑΣΘΕΝΗΣ «Εντάξει, Μάργκο. Θα καλέσω εγώ τη δόκτορα Γουόνγκ», είπα βγάζοντας το κινητό μου. «Έχετε κάτι να μου πείτε;» ρώτησα τους διασώστες, ενώ περίμενα να καλέσει το τηλέφωνο. «Η σφαίρα εξοστρακίστηκε στον τοίχο πριν τον χτυπήσει, γι’ αυτό είναι ακόμη ζωντανός», απάντησε ένας, κουνώντας το κεφάλι του. «Λίγα εκατοστά δεξιότερα, θα του ’χε κάνει απλώς μια γρατσουνιά, αλλά…» Τώρα όμως η κακοτυχία είναι όλη δική μας, σκέφτηκα. Σήκωσα το δάχτυλο κι απομακρύνθηκα από τους διασώστες. Η διευθύντριά μου είχε μόλις σηκώσει το τηλέφωνο. «Ούτε να το σκεφτείς, Έβανς». «Τι λέει, πώς πάνε τα μαρτίνι, αφεντικό;» «Δεν υπάρχει περίπτωση να χειρουργήσεις». «Στέφανι, είναι απλώς ένα παιδί που χρειάζεται βοήθεια». «Μια βοήθεια που κοστίζει ενενήντα χιλιάδες δολάρια και κανείς δεν πρόκειται να μας πληρώσει». «Αφεντικό…» «Έβανς, έχουμε ήδη ξεπεράσει για φέτος τον προϋπολογισμό μας για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Και είμαστε ακόμη στον Οκτώβριο. Λυπάμαι, αλλά η απάντηση είναι όχι». «Μα θα μείνει παράλυτος», ήταν το μόνο που βρήκα να πω. Λες και δεν το ήξερε. «Ας το σκεφτόταν αυτό πριν μπει στη συμμορία». Ας μην κρίνει κανείς αυστηρά τη διευθύντρια Γουόνγκ για τα λεγόμενά της. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για μια άκαρδη σκύλα, είναι όμως και εξαιρετική χειρουργός. Η δουλειά της είναι να περιφρουρεί τα συμφέροντα του νοσοκομείου, κι αυτό ακριβώς έκανε. Τώρα, ως προς τις προκαταλήψεις της για τους γκάγκστερ… ε, έτσι είμαστε εμείς οι γιατροί. Εξορθολογίζουμε. Καλούμαστε να πάρουμε δύσκολες αποφάσεις με βάση τα δεδομένα και τους πόρους που διαθέτουμε. Υπάρχει μόνο ένας

JUAN GÓMEZ-JURADO 20 διαθέσιμος νεφρός; Θα τον δώσουμε στον νεότερο ασθενή, κι ας είναι πιο πίσω στη λίστα αναμονής. Καπνίζεις δύο πακέτα τη μέρα παρ’ όλα τα προειδοποιητικά μηνύματα; Μην περιμένεις να χύσουμε ούτε δάκρυ αν μας έρθεις με καρκίνο του πνεύμονα. Πίνεις σαν κοζάκος; Όταν μας δείξεις την κίρρωσή σου, πιθανότατα θα κάνουμε αστεία για το πατέ. Πίσω απ’ την πλάτη σου, φυσικά. Είμαι κι εγώ έτσι; Καλή ερώτηση, η απάντηση δεν είναι εξίσου απλή. Δεν είμαι τέρας, άνθρωπος είμαι, όπως εσείς. Περνάω όμως τόσο χρόνο βλέποντας να συμβαίνουν χωρίς λόγο και αιτία άσχημα πράγματα σε καλούς ανθρώπους, που, αν συμβεί κάτι σε κάποιον δικαιολογημένα, ε, τότε του ρίχνω το φταίξιμο. Είναι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ προσπαθώντας να μην το παίρνω προσωπικά. Οι θρησκόληπτοι και οι οπαδοί της πολιτικής ορθότητας θα πουν πως είναι απάνθρωπο· πιστέψτε με όμως, έτσι παρέχουμε την καλύτερη δυνατή φροντίδα. Ωστόσο, πού και πού, εμφανίζεται κάποιος ασθενής που ασκεί μια περίεργη επίδραση πάνω σου. Η μυρωδιά από το άφτερ σέιβ του σου θυμίζει τον θετό σου πατέρα, μια συγκεκριμένη χειρονομία ή κάτι στον τρόπο που μιλάει. Ή, όπως στην περίπτωση του Τζαμάλ, ένα αλαφιασμένο βλέμμα. Και τότε όλες οι άμυνες που έχεις χτίσει και θεωρούσες απόρθητες πάνε περίπατο. Και κάνεις κάτι που δεν θα έπρεπε να κάνεις ποτέ: εμπλέκεσαι. «Στέφανι, σε παρακαλώ… Τι θέλεις να κάνω;» «Θα σου πω. Κάθεσαι εκεί έντεκα λεπτά μέχρι να λήξει η βάρδια σου και μετά πηγαίνεις κατευθείαν σπίτι. Έτσι θα γίνει το πρόβλημα κάποιου άλλου». Υπήρχε κάτι στον τόνο της φωνής της, κάτι περίεργο που δεν αποκωδικοποιούσα σωστά. Πίεσα δυνατά τη ράχη της μύτης μου, προσπαθώντας να ανακαλύψω τι ήταν.

21 Ο ΑΣΘΕΝΗΣ Έντεκα λεπτά. Τότε κατάλαβα τι υπονοούσε η διευθύντριά μου. Για τα επόμενα έντεκα λεπτά η νομική ευθύνη για την τύχη του αγοριού ήταν δική μου, ως υπεύθυνου χειρουργού της βάρδιας. Αποκλειστικά και μόνο. «Δόκτορ Γουόνγκ, πρέπει να κλείσω. Η κατάσταση του ασθενούς επιδεινώθηκε. Φοβάμαι για τη ζωή του. Θα τον χειρουργήσω για να αφαιρέσω τη σφαίρα». «Λυπάμαι που το ακούω αυτό, Έβανς», είπε απότομα καθώς έκλεινε. Γάβγισα μερικές λακωνικές εντολές, και οι διασώστες έκαναν στην πάντα. Οι νοσοκόμες μετέφεραν τον ασθενή στο χειρουργείο. Χρειαζόμουν αναισθησιολόγο, μα αυτό δεν αποτελούσε πρόβλημα: δεν υπήρχε ούτε ένας σε εκείνο το νοσοκομείο που θα μπορούσε να μου αρνηθεί. Όχι μετά από ό,τι είχε συμβεί στη Ρέιτσελ. Πριν πλύνω τα χέρια μου για την επέμβαση, έκανα ένα τελευταίο τηλεφώνημα. «Σβετλάνα, προέκυψε κάτι επείγον. Δεν θα είμαι στην ώρα μου το βράδυ για φαγητό». «Πολύ καλά, δόκτορ Έβανς», απάντησε με τον μηχανικό σλάβικο τόνο της. «Θα βάλω την κόρη σας για ύπνο. Θέλετε να της το πω εγώ;» Είχα υποσχεθεί στην Τζούλια να της διαβάσω ένα παραμύθι πριν κοιμηθεί εκείνο το βράδυ. Και είχα αθετήσει την υπόσχεσή μου τόσες φορές που ένιωσα ντροπή να μην της το πω εγώ ο ίδιος. «Όχι, δώσ’ τη μου», αναστέναξα. Άκουσα τη Σβετλάνα να φωνάζει την κόρη μου, προσπαθώντας να ακουστεί πάνω απ’ τον θόρυβο της τηλεόρασης. «Γεια σου, μπαμπά! Πότε θα έρθεις; Μου λείπεις! Έχουμε κοτόπουλο για βραδινό!»

JUAN GÓMEZ-JURADO 22 «Γεια σου, γλυκιά μου. Δεν μπορώ να έρθω, δυστυχώς ένα αγόρι έχει πρόβλημα και μόνον ο μπαμπάς μπορεί να το βοηθήσει, καταλαβαίνεις;» «Χμ…» Η σιωπή που ακολούθησε ήταν φορτισμένη με όλες τις ενοχές που μπορεί να σε κάνει να νιώσεις ένα εφτάχρονο. Ψυχρή, κολλώδης, δυσάρεστη. «Τι έβλεπες;» είπα, προσπαθώντας να της φτιάξω τη διάθεση. «Μπομπ Σφουγγαράκη. Εκείνο που ο Πλαγκτόν λέει ότι δεν θέλει πια να κλέβει τη φόρμουλα για το καβουροπάτι και ανοίγει κατάστημα παιχνιδιών». «Και ο κύριος Καβούρης δεν σταματάει μέχρι να τον πείσει να την κλέψει ξανά. Το λατρεύω αυτό το επεισόδιο». «Και στη μαμά άρεσε». Μου πήρε αρκετά δευτερόλεπτα να απαντήσω. Είχα έναν κόμπο στον λαιμό και δεν ήθελα να το προσέξει. «Όταν γυρίσω, θα έρθω να σε σκεπάσω. Τώρα όμως θέλω να είσαι καλό παιδί, για χάρη της ομάδας». Η Τζούλια αναστέναξε, για να ξεκαθαρίσει ότι δεν θ’ αρκούνταν σ’ αυτό. «Θα μου δώσεις ένα φιλί για καληνύχτα; Ακόμα κι αν κοιμάμαι;» «Το υπόσχομαι». Κι επικαλέστηκα την πολεμική μας ιαχή που είχε επινοήσει η Ρέιτσελ. «Ομάδα Έβανς;» «Παρουσιάστε», απάντησε εκείνη, χωρίς ιδιαίτερο ενθουσιασμό. «Σ’ αγαπώ, Τζούλια», ήταν το τελευταίο πράγμα που της είπα πριν μπω στο χειρουργείο. Έκλεισε χωρίς να απαντήσει. Ήταν έντεκα και μισή το βράδυ. Σερνόμουν στο πάρκινγκ, εξουθενωμένος μετά την πολύωρη επέμβαση, όταν ξαναχτύπησε το κινητό μου. Ήταν η διευθύντριά μου. «Πώς πήγε;»

23 Ο ΑΣΘΕΝΗΣ Μιλούσε μπερδεμένα. Κατάλαβα αμέσως ότι ο λογαριασμός του μίνι μπαρ θα ήταν τσιμπημένος. Πιθανότατα, δεν θα χρεωνόταν στο νοσοκομείο, θα τον κάλυπτε η ίδια η δόκτωρ Γουόνγκ με μετρητά. Όλοι οι χειρουργοί πίνουμε, κι όσο μεγαλώνουμε, πίνουμε ακόμα περισσότερο. Βοηθάει να κοιμηθείς και σταματάει το τρέμουλο των χεριών. Αλλά αυτό που δεν κάνουμε ποτέ μα ποτέ είναι να το παραδεχτούμε δημόσια. Εκτός κι αν δεν έχεις τίποτα να χάσεις, όπως εγώ τώρα. «Λοιπόν, υπάρχει ένας γκάγκστερ που σε τρία με πέντε χρονάκια από τώρα θα γυρίσει πίσω στους δρόμους της Ανακόστια. Ή και νωρίτερα, λόγω καλής συμπεριφοράς», είπα, ψαρεύοντας στις τσέπες μου τα κλειδιά του αυτοκινήτου. «Θα πρέπει να ενημερώσω το διοικητικό συμβούλιο. Υπήρξαν παράπονα σε βάρος σου για αλόγιστη χρήση πόρων, Έβανς. Ελπίζω η επικείμενη αναφορά σου να δικαιολογεί την απόφαση να τον εγχειρήσεις». Όσο εξαντλημένος κι αν ήμουν, το έλαβα το μήνυμα. «Μην ανησυχείς, αφεντικό. Η αναφορά θα είναι άψογη», είπα, γεμάτος σαρκασμό. «Ο Βίκτωρ Ουγκό της ιατρικής λογοτεχνίας. Δεν σκοπεύω να τους δώσω την ευκαιρία να με απολύσουν». Η Στέφανι έσκασε στα γέλια. «Αν η επέμβαση της Παρασκευής πάει καλά, θα είσαι στο απυρόβλητο. Για πάντα. Μπορείς να γίνεις διευθυντής σε οποιοδήποτε νοσοκομείο της χώρας θέλεις», είπε με φθόνο. Ευτυχώς δεν ανέφερε το αντίθετο ενδεχόμενο. Θα ήταν εξίσου αμετάκλητο. «Μην υπερβάλλεις. Η επιτυχία θα είναι όλης της νευροχειρουργικής μονάδας». Γέλασε ξανά, λίγο πιο δυνατά. Ήταν και επισήμως μεθυσμένη. «Έχω δύο πρώην συζύγους που έλεγαν καλύτερα ψέματα από σένα, Έβανς. Τώρα πήγαινε σπίτι σου και ξεκουράσου. Αύριο έχεις ραντεβού με τον Ασθενή», είπε τονίζοντας ιδιαίτερα το Α.

JUAN GÓMEZ-JURADO 24 «Μην ανησυχείς, αφεντικό. Μπορώ να το χειριστώ». «Πόσων χρονών είσαι, Έβανς; Τριάντα έξι;» «Τριάντα οχτώ». «Αγόρι μου, με τέτοιο ρυθμό, δεν σε βλέπω να φτάνεις τα σαράντα». Έκλεισα το τηλέφωνο και γύρισα το κλειδί στη μίζα. Ο οικείος βρυχηθμός της Lexus αντήχησε κάτω από το καπό, κι εγώ χαμογέλασα για πρώτη φορά μες στη μέρα. Για πρώτη φορά εδώ και πολλές μέρες. Πριν ακόμη τελειώσει η βδομάδα, τα πράγματα θα άρχιζαν επιτέλους να μας χαμογελούν, κάτι που είχαν να κάνουν από τότε που πέθανε η Ρέιτσελ. Θα είχα μια καλύτερη δουλειά και μια καλύτερη ζωή. Και χρόνο για να περνάω με την Τζούλια. Στο απυρόβλητο. Μου αρέσει όπως ακούγεται. Σε λιγότερο από μία ώρα θα μάθαινα πόσο αστόχαστα ήταν τα λόγια μου.

25 2 Όταν άνοιξα την εξώπορτα, με υποδέχτηκε μια απόκοσμη σιωπή. Ήταν σχεδόν μεσάνυχτα, παρότι δεν ήταν το είδος της σιωπής που περιμένεις να βρεις σε ένα προάστιο κατοικιών. Ζούμε στο Ντέιλ Ντράιβ, στο Σίλβερ Σπρινγκ· πάνω στον περιφερειακό μεν, αλλά εκεί, όπως και να ’χει. Το σπίτι μας είναι της δεκαετίας του ’30, επενδυμένο με γκρίζα πέτρα. Ίσως να το έχετε δει στο National Enquirer ή σε κάποιο από κείνα τα σκανδαλοθηρικά μπλογκ. Ένα από αυτά κατάφερε να εξασφαλίσει και μερικές φωτογραφίες των εσωτερικών χώρων από την ιστοσελίδα του μεσιτικού γραφείου από όπου το είχαμε αγοράσει με τη Ρέιτσελ. Τότε ήταν έγκυος στην Τζούλια. Ζωγράφιζε μια τεράστια, χαμογελαστή αρκούδα στον τοίχο του παιδικού δωματίου όταν έσπασαν τα νερά. Τρέξαμε στο νοσοκομείο με τόση χαρά όσο και φόβο. Παρότι ακριβό, με τα εισοδήματα και των δυο μας, δεν δυσκολευτήκαμε να καλύψουμε την τιμή αγοράς του. Αυτό έγινε λίγο πριν σκάσει η φούσκα των ακινήτων. Αλλά, όταν εκείνη χάθηκε, γινόταν όλο και δυσκολότερο να κρατήσουμε αυτό το σπίτι. Η Ρέιτσελ είχε μια ασφάλεια ζωής, δικαιούχος της οποίας ήταν η Τζούλια. Οι ασφαλιστές όμως δεν έδωσαν μία από εκείνα τα χρήματα. Λάβαμε απλώς μια εξαιρετικά επίσημη επιστολή η οποία υπογράμμιζε τον «εθελούσιο χαρακτήρα» της απόφασης της Ρέι- τσελ και παρέθετε αυτολεξεί τη ρήτρα 13.7 του συμβολαίου.

Made with FlippingBook

RkJQdWJsaXNoZXIy MTk1OTAxMA==