5 ˆ‹Î·ÈÔ 1 πό τότε που ο Αύγουστος Κέιτς θυμόταν τον εαυτό του, το πουλί του είχε καταστρέψει τα πάντα. Στην πρώτη γυμνασίου, του είχε σηκωθεί κατά τη διάρκεια μιας εκδήλωσης εμψύχωσης μαθητών πριν από τον αγώνα, ενώ στεκόταν μπροστά σε όλο το σχολείο με τη στολή της ποδοσφαιρικής ομάδας. Καθώς οι συμμαθητές του δεν μπορούσαν να τον αποκαλούν ανοιχτά Γούντι 1 μπροστά στους δασκάλους τους, τον αποκαλούσαν Τομ Χανκς. Και του έμεινε σε όλο το λύκειο. Μέχρι σήμερα ανατριχιάζει και μόνο στην αναφορά του Toy Story. 2 Εμπιστεύσου το ένστικτό σου, γιε μου. Ο πατέρας του, διοικητής του Ναυτικού, του το έλεγε πάντα αυτό. Στην πραγματικότητα, αυτό ήταν σχεδόν το μόνο που του είχε πει ποτέ, ως συμβουλή. Όλα τα άλλα αποτελούσαν άμεση διαταγή. Το πρόβλημα ήταν ότι ο Αύγουστος είχε την τάση να χρειάζεται λίγο περισσότερες οδηγίες. Ένα διάγραμμα, αν ήταν δυνατόν. Δεν ήταν ο τύπος του ανθρώπου 1 Σ.τ.Μ.: Στην αργκό σημαίνει στύση. Woody είναι το όνομα του πρωταγωνιστή του Toy Story. 2 Σ.τ.Μ.: Ταινία. ¡
Tessa Bailey 6 που τα κατάφερνε με την πρώτη προσπάθεια. Γι’ αυτό μάλλον είχε μπερδέψει το «ένστικτό» του με το πουλί του. Δηλαδή είχε μεταφράσει τη συμβουλή του πατέρα του σε... Εμπιστεύσου το πουλί σου, γιε μου. Ο Αύγουστος ίσιωσε το ποτήρι του κρασιού μπροστά του για να μη ρυθμίσει το εν λόγω εξάρτημα. Το ποτήρι βρισκόταν πάνω σε έναν ασημένιο δίσκο, δευτερόλεπτα πριν μεταφερθεί στην επιτροπή των κριτών. Αυτή τη στιγμή οι τρεις αυτάρεσκοι ελιτιστές έπιναν ένα Cabernet που τους είχε προσφερθεί από έναν άλλο τοπικό οινοποιό που συμμετείχε στον διαγωνισμό «Μπουκέτα και Αρχάριοι». Οι πολλοί σνομπ τύποι του κρασιού της Κοιλάδας της Νάπα έσκυψαν μπροστά στις πτυσσόμενες καρέκλες τους για να ακούσουν την κριτική από έναν κριτή συγκεκριμένα. Τη Νάταλι Βος. Την κόρη ενός θρυλικού οινοποιού. Η κληρονόμος του Αμπελώνα Βος και η απόλυτη πληγή στη γαμημένη λογική του. Ο Αύγουστος παρακολούθησε τα χυμώδη χείλη της να ακουμπούν στην άκρη του ποτηριού. Ήταν βαμμένα σε ένα έντονο δαμασκηνί χρώμα σήμερα. Ταίριαζαν με τη μεταξωτή μπλούζα που φορούσε χωμένη σε μια δερμάτινη φούστα και ορκίστηκε στον Θεό ότι μπορούσε να νιώσει την αίσθηση αυτού του δέρματος στις παλάμες του. Μπορούσε να νιώσει τις άκρες των δαχτύλων του να κατεβαίνουν στα γυμνά της πόδια για να αφαιρέσει εκείνα τα ψηλοτάκουνα με τα καρφιά στα δάχτυλα. Όχι για πρώτη φορά –όχι, απείχε πολύ από την πρώτη φορά– κλότσησε νοερά τον εαυτό του στον κώλο επειδή σαμποτάρισε τις πιθανότητές του να οδηγήσει τη Νάταλι Βος στο κρεβάτι. Δεν θα τον άγγιζε τώρα μέσα από μια προστατευτική στολή και του το είχε πει ουκ ολίγες φορές.
ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΑ ΔΙΚΗ ΣΟΥ 7 Οι πιθανότητές του να κερδίσει αυτόν τον διαγωνισμό δεν προοιωνίζονταν καλές. Όχι μόνο επειδή αυτός και η Νάταλι Βος ήταν εχθροί, αλλά επειδή το κρασί του ήταν χάλια. Όλοι το ήξεραν. Διάβολε, και ο Αύγουστος το ήξερε. Ωστόσο η μόνη που τον προκαλούσε γι’ αυτό ετοιμαζόταν να ανακοινώσει την ετυμηγορία της στο κοινό. «Το χρώμα είναι πλούσιο, αν και κάπως ανοιχτό. Μια νότα καπνού στην αρχή. Επίγευση εσπεριδοειδών. Κινείται προς την οξύτητα, αλλά...» Κράτησε το κρασί στον ήλιο και το παρατήρησε μέσα από το ποτήρι. «Συνολικά πολύ ευχάριστο. Αξιοθαύμαστο για ένα οινοποιείο δύο ετών». Μουρμουρητά και χειροκροτήματα παντού από το κοινό. Ο οινοποιός ευχαρίστησε τους κριτές. Υποκλίθηκε στη Νάταλι ενώ έπαιρνε το ποτήρι του και ο Αύγουστος δεν μπορούσε να συγκρατήσει το κοροϊδευτικό βλέμμα του, για να σώσει τη ζωή του. Δυστυχώς η Νάταλι έπιασε την ενέργεια και σήκωσε ένα τέλειο μαύρο φρύδι, κάνοντας νόημα στον Αύγουστο να περάσει μπροστά με τη σειρά του στο τραπέζι των κριτών, όπως μια πριγκίπισσα καλεί έναν απλό άνθρωπο – και μήπως όλο αυτό δεν ταίριαζε απόλυτα με τους ρόλους τους; Ο Αύγουστος δεν ταίριαζε σε αυτή την ηλιόλουστη αυλή του θέρετρου πέντε αστέρων με spa, να μεταφέρει, ένα απόγευμα Σαββάτου, κρασί σε ασημένιο δίσκο σε αυτούς τους πλούσιους χαζούς που υπερεκτιμούσαν τη σημασία του κρασιού τόσο πολύ, που έμοιαζε με σάτιρα. Δεν ανήκε στην εκλεπτυσμένη Αγία Ελένη. Δεν ήταν πλασμένος για να διαλέξει το καλύτερο τσαμπί σταφύλια στο μανάβικο, πόσο μάλλον να καλλιεργήσει το χώμα τους και να τα καλλιεργήσει από το μηδέν για να φτιάξει το δικό του κρασί. Προσπάθησα, Σάμι.
Tessa Bailey 8 Είχε πραγματικά προσπαθήσει. Αυτός ο διαγωνισμός είχε ένα μεγάλο βραβείο δέκα χιλιάδων δολαρίων και αυτά τα χρήματα ήταν η τελευταία ελπίδα του Αύγουστου να κρατήσει ζωντανή την επιχείρησή του. Αν του δινόταν άλλη μια ευκαιρία, θα ήταν πιο ενεργός κατά τη διαδικασία της ζύμωσης. Είχε μάθει με τον δύσκολο τρόπο ότι το «Βάλ’ το και ξέχνα το» δεν λειτουργούσε όσον αφορά το κρασί. Απαιτούνταν συνεχής δοκιμή, διόρθωση και επαναφορά της ισορροπίας για να αποφευχθεί η αλλοίωση. Ίσως τα καταφέρει καλύτερα με άλλη μία σεζόν για να αποδείξει την αξία του. Γι’ αυτό χρειαζόταν χρήματα. Και είχε περισσότερες πιθανότητες να ρίξει τη Νάταλι στο κρεβάτι παρά να κερδίσει αυτόν τον διαγωνισμό –που σημαίνει ότι δεν είχε καμία πιθανότητα– γιατί, όντως, το κρασί του ήταν απαίσιο. Θα ήταν τυχερός αν κατάφερναν να το κρατήσουν στον ουρανίσκο τους για τρία δευτερόλεπτα, πόσο μάλλον να τον ανακηρύξουν νικητή. Αλλά ο Αύγουστος θα προσπαθούσε μέχρι τέλους, για να μην κοιτάξει ποτέ πίσω και να αναρωτηθεί αν θα μπορούσε να είχε προσπαθήσει λίγο περισσότερο ώστε να κάνει πραγματικότητα αυτό το όνειρο, ένα όνειρο από δεύτερο χέρι. Ο Αύγουστος προχώρησε προς το τραπέζι των κριτών και έβαλε τα ποτήρια με το κρασί μπροστά στη Νάταλι με πολύ λιγότερη επισημότητα από τους ανταγωνιστές του, ρούφηξε τη μύτη του και απομακρύνθηκε, σταυρώνοντας τα χέρια του. Η περιφρόνηση τον κοίταξε με τη μορφή των δύο πιο ενοχλητικά όμορφων ματιών που είχε δει ποτέ. Κάτι σαν χρυσό ουίσκι, περικυκλωμένο από ένα πιο σκούρο καφέ. Μπορούσε ακόμη να θυμηθεί τη στιγμή που η έκφραση αυτών των ματιών είχε μετατραπεί από «Πάρε-με-στο-κρεβάτι-μπαμπά» σε «Παρακαλώ-πιάσε-το-δηλητήριο». Μάγισσα.
ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΑ ΔΙΚΗ ΣΟΥ 9 Ωστόσο αυτό ήταν ο τομέας της. Όχι ο δικός του. Με ύψος 1,80 μ. και ένα σώμα που ήταν τελειοποιημένο από τις μάχες της προηγούμενης ζωής του ως βατραχανθρώπου, ταίριαζε σε αυτό το πανόραμα τόσο καλά όσο ο Ράμπο σε ένα παζάρι με κέικ. Το πουκάμισο που του είχαν ζητήσει να φορέσει για τον διαγωνισμό δεν του ταίριαζε, οπότε κρεμόταν από την πίσω τσέπη του τζιν του. Ίσως μπορούσε να το χρησιμοποιήσει για να καθαρίσει το κρασί όταν θα το έφτυναν. «Αύγουστος Κέιτς από το Κελάρι Ζέλνικ», είπε η Νάταλι ήρεμα, δίνοντας ποτήρια με κρασί στους συναδέλφους της κριτές. Εξωτερικά φαινόταν ψύχραιμη, όπως πάντα, με την ατάραχη νεοϋορκέζικη συμπεριφορά της, αλλά μπορούσε να δει την ανάσα της να βγαίνει πιο γρήγορα καθώς ετοιμαζόταν να πιει αυτό που ισοδυναμούσε με λάσπη σε ένα ποτήρι. Από τους τρεις κριτές, η Νάταλι ήταν η μόνη που ήξερε τι ερχόταν, επειδή είχε δοκιμάσει το κρασί του μια φορά στο παρελθόν – και αμέσως το παρομοίασε με κάτουρο δαίμονα. Γνωστή και ως η νύχτα που είχε χαλάσει τη μοναδική του ευκαιρία να ιδρώσει τα σεντόνια με την ίδια την πριγκίπισσα Βος. Από εκείνο το κακότυχο βράδυ η σχέση τους ήταν το λιγότερο αμφιλεγόμενη. Αν τύχαινε να δουν ο ένας τον άλλο στη Λεωφόρο Γκρέιπβαϊν ή σε μια τοπική εκδήλωση κρασιού, της άρεσε να ξύνει διακριτικά το φρύδι της με το μεσαίο δάχτυλο, ενώ ο Αύγουστος συνήθως ρωτούσε πόσα ποτήρια κρασί είχε πιει από τις εννέα το πρωί. Θεωρητικά τη μισούσε. Μισούσαν ο ένας τον άλλο. Όμως, ρε γαμώτο, δεν μπορούσε να το κάνει πραγματικά. Όχι μέχρι τέλους. Όλα ξεκίνησαν τότε που ο Αύγουστος μπέρδεψε το ένστικτό του με το πουλί του, όταν ήταν μικρός. Όπως λέμε, εμπιστεύσου το πουλί σου, γιε μου.
Tessa Bailey 10 Και αυτό το μέρος της ανατομίας του θα μπορούσε κάλλιστα να είναι παντρεμένο με τη Νάταλι Βος. Παντρεμένος με έξι παιδιά και ζώντας στη βιεννέζικη εξοχή, φορώντας ασορτί ρούχα παιχνιδιού από κουρτίνες, όπως στην ταινία Η Μελωδία της Ευτυχίας. Αν εξαρτιόταν από τον κάτω κεφάλι του Αύγουστου, θα ζητούσε συγγνώμη το βράδυ του πρώτου τους καβγά και θα ζητούσε άλλη μια ευκαιρία για να της προσφέρει οργασμούς σε διάφορα μέρη. Αλλά τώρα ήταν πολύ αργά. Δεν είχε άλλη επιλογή από το να ανταποδώσει την απέχθεια που του εξέπεμπε, γιατί το επάνω κεφάλι του ήξερε πολύ καλά πως η σχέση τους δεν θα ξεπερνούσε ποτέ τη μία νύχτα. Η Νάταλι Βος είχε όσα προνόμια και μανό ήθελε – πόσο μάλλον χρήματα. Στα τριάντα πέντε του, ο Αύγουστος ήταν πιο άφραγκος και από έναν μίμο χωρίς δάχτυλα. Είχε ρίξει όλες τις οικονομίες της ζωής του για να ανοίξει ένα οινοποιείο, χωρίς εμπειρία ή καθοδήγηση, και η απώλεια αυτού του διαγωνισμού θα ήταν το θανατηφόρο χτύπημα για το Κελάρι Ζέλνικ. Το στήθος του Αύγουστου σφίχτηκε σαν να τον είχαν δέσει σε φορείο, αλλά αρνήθηκε να διακόψει την οπτική επαφή με την κληρονόμο. Ο αυξανόμενος πόνος κάτω από τον λαιμό του πρέπει να ήταν ορατός στο πρόσωπό του, γιατί σιγά σιγά η αυτάρεσκη έκφραση της Νάταλι έλιωσε και τον κοίταξε συνοφρυωμένη. Έσκυψε και ψιθύρισε για τα αυτιά του και μόνο: «Τι σου συμβαίνει; Χάνεις την WrestleMania 3 για να είσαι εδώ ή κάτι τέτοιο;» «Δεν θα έχανα το WrestleMania ούτε για την ίδια μου την κηδεία», είπε. «Απλώς δοκίμασε το κρασί, σύγκρινέ το με μουχλιασμένα σκουπίδια και τελείωνε, πριγκίπισσα». 3 Σ.τ.Μ.: Eίναι μια ετήσια βραδιά αγώνων επαγγελματικής πάλης που διοργανώνεται από την εταιρεία WWE.
ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΑ ΔΙΚΗ ΣΟΥ 11 «Για την ακρίβεια, θα το όριζα ως κάτι σαν... νερό για το μπάνιο των αρουραίων». Του έκανε μια χειρονομία με φτερωτά δάχτυλα. «Σοβαρά, τι συμβαίνει; Έχεις περισσότερη ενέργεια κόπανου απ’ ό,τι συνήθως». Αναστέναξε, κοιτάζοντας τις σειρές των αναμενόμενων θεατών που φορούσαν είτε λευκά ρούχα του τένις είτε ρούχα ελεύθερου χρόνου που πιθανώς κόστιζαν περισσότερο από το ημιφορτηγό του. «Ίσως επειδή είμαι παγιδευμένος σε ένα επεισόδιο του Succession». 4 Ώρα να αλλάξει κανάλι. Όχι ότι είχε άλλη επιλογή. «Κάνε ό,τι χειρότερο μπορείς, Νάταλι». Πλησίασε τη μύτη της στο κρασί του. «Ωστόσο είσαι ήδη πολύ καλός στο να είσαι ο χειρότερος». Ο Αύγουστος γέλασε. «Κρίμα που δεν δίνουν βραβείο για τους πιο κοφτερούς κυνόδοντες. Θα ήσουν ασυναγώνιστη». «Με συγκρίνεις με ένα βαμπίρ; Γιατί το κρασί σου είναι αυτό που τον ρουφάει». «Κατέβασε όλο το ποτήρι χωρίς να το δοκιμάσεις, όπως κάνεις συνήθως». Ήταν πόνος αυτό που έλαμψε στα μάτια της πριν τον κρύψει; Σίγουρα όχι. «Είσαι...» άρχισε. «Είστε έτοιμη να ξεκινήσετε, δεσποινίς Βος;» ρώτησε ένας από τους άλλους κριτές, ένας ξανθός γκριζομάλλης πενηντάρης που έγραφε για το περιοδικό Λάτρης του Κρασιού. «Ναι. Έτοιμη». Τινάχτηκε και τραβήχτηκε προς τα πίσω, ανακτώντας την αυτοκυριαρχία της και γλιστρώντας τα δάχτυλά της γύρω από το ποδαράκι του ποτηριού με το πιο πρόσφατο Cabernet του Αύγουστου. Ένα αυλάκι παρέμεινε ανάμεσα στα φρύδια της καθώς στροβίλιζε το ποτήρι δεξιόστροφα και το σήκωσε στη μύτη της για να εισπνεύσει το άρωμα. Οι 4 Σ.τ.Μ.: Το Succession είναι μια αμερικανική σατιρική κωμική-δραματική τηλεοπτική σειρά.
Tessa Bailey 12 υπόλοιποι κριτές είχαν ήδη αρχίσει να βήχουν, κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο με σύγχυση. Μήπως τους είχαν σερβίρει κατά λάθος ξίδι; Το έφτυσαν σχεδόν ταυτόχρονα στους ασημένιους κουβάδες που τους δόθηκαν. Η Νάταλι όμως φάνηκε αποφασισμένη να καθυστερήσει όσο το δυνατόν περισσότερο. Το πρόσωπό της κοκκίνισε, της ήρθαν δάκρυα στα μάτια. Αλλά σοκαρισμένη το κατάπιε και αμέσως μετά της ήρθε δύσπνοια. «Φοβάμαι…» άρχισε ένας από τους κριτές, εμφανώς ταραγμένος. Το πλήθος σχολίασε ψιθυριστά τον Αύγουστο. «Φοβάμαι ότι κάτι πρέπει να πήγε λάθος κατά τη διάρκεια της διαδικασίας σας». «Ναι...» Ο άλλος κριτής γέλασε πίσω από τον καρπό του. «Ή ένα στάδιο της διαδικασίας παραλείφθηκε εντελώς». Οι σειρές των ανθρώπων πίσω του γέλασαν και η προσοχή της Νάταλι στράφηκε προς εκείνη τη μεριά. Άνοιξε το στόμα της για να πει κάτι και το έκλεισε ξανά. Κανονικά, δεν θα δίσταζε να τον πετσοκόψει, οπότε τι ήταν αυτό; Οίκτος; Είχε επιλέξει αυτή τη στιγμή; Αυτή τη στιγμή, ενώ θα έπρεπε να φύγει από εδώ με κάποια υποψία περηφάνιας, σαν ένδειξη χάρης; Μπα. Δεν το δεχόταν. Δεν είχε καμία ανάγκη να λυπηθεί αυτό το κακομαθημένο παλιόπαιδο. Είχε δει πράγματα στη μάχη που οι άνθρωποι σε αυτό το περιποιημένο γκαζόν δεν μπορούσαν να φανταστούν ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα. Είχε πηδήσει από αεροπλάνα σε κατάμαυρους ουρανούς. Είχε επιβιώσει από πείσμα και μόνο για εβδομάδες στην έρημο. Είχε υποστεί απώλειες που ακόμη αισθάνεται σαν να συνέβησαν χθες. Κι όμως δεν μπορούσε να φτιάξει ένα αξιοπρεπές κρασί.
ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΑ ΔΙΚΗ ΣΟΥ 13 Είχε απογοητεύσει τον Σαμ. Ξανά. Ένα γεγονός που πονούσε πολύ περισσότερο από το να τον κρίνει αυστηρά αυτή η πλούσια κοπέλα μπροστά σε αυτούς τους ανθρώπους που πιθανόν δεν θα ξαναέβλεπε ποτέ μετά τη σημερινή μέρα. Στην πραγματικότητα, ήθελε η Νάταλι να κατεβάσει το σφυρί κιόλας, ώστε να της δείξει πόσο λίγο τον ένοιαζε η γνώμη της. Το ότι το όνειρο του φίλου του δεν θα γινόταν ποτέ πραγματικότητα ήταν αυτό που θα έπρεπε να τον πληγώνει. Όχι η ετυμηγορία της. Ο Αύγουστος στήριξε τα χέρια του στο τραπέζι της κριτικής επιτροπής, χωρίς να βλέπει τίποτε άλλο παρά μόνο την όμορφη, μαυροφορεμένη κυνηγό των ονείρων, βλέποντας τα χρυσά της μάτια να ανοίγουν από το θράσος του. «Δεν περιμένεις να σε δωροδοκήσουν, έτσι δεν είναι; Όχι με ένα επώνυμο όπως το Βος». Της έκλεισε το μάτι, έσκυψε μέχρι που μόνο η Νάταλι μπορούσε να ακούσει τον τρόπο που χαμήλωσε τη φωνή του. «Εκτός κι αν ελπίζεις σε άλλου είδους δωροδοκία, πριγκίπισσα, γιατί αυτό μπορεί να κανονιστεί». Του έριξε κρασί στα μούτρα. Για δεύτερη φορά. Ειλικρινά, δεν μπορούσε καν να την κατηγορήσει. Ξεσπούσε για την αποτυχία του και η Νάταλι ήταν ο κατάλληλος στόχος. Αλλά δεν επρόκειτο να ζητήσει συγγνώμη. Σε τι θα ωφελούσε άλλωστε; Τον μισούσε ήδη και αυτός είχε βρει έναν τρόπο να ενισχύσει αυτό το συναίσθημα. Το καλύτερο πράγμα που μπορούσε να κάνει για να επανορθώσει την προσβολή προς τη Νάταλι ήταν να φύγει από την πόλη – και αυτό ακριβώς σκόπευε να κάνει. Δεν του είχε δοθεί άλλη επιλογή. Με το κρασί να στάζει από τα πρώτα ίχνη της γενειάδας του, ο Αύγουστος απομακρύνθηκε από το τραπέζι, σκούπισε με το μανίκι το υγρό του πρόσωπο και διέτρεξε το γκαζόν
Tessa Bailey 14 προς το πάρκινγκ, με την αποτυχία σαν αγκάθι καρφωμένη στο κέντρο του στήθους του. Ενώ είχε σχεδόν φτάσει στο ημιφορτηγό του, μια γνώριμη φωνή ακούστηκε πίσω του. Η Νάταλι. Τον ακολουθούσε όντως μετά τις μαλακίες που είχε πει; «Περίμενε!» Περιμένοντας να γυρίσει και να βρει μια καραμπίνα δωδεκάρα στραμμένη στο κεφάλι του, ο Αύγουστος στράφηκε και παρακολούθησε επιφυλακτικά την πανέμορφη μάγισσα να τον πλησιάζει. Γιατί είχε τη γελοία παρόρμηση να κινηθεί με γρήγορο βήμα προς το μέρος της και να τη φιλήσει; Θα του έσπαγε το γαμημένο σαγόνι αν το προσπαθούσε, αλλά ο Θεός να τον βοηθήσει, το πουλί του/το ένστικτό του επέμενε ότι αυτό έπρεπε να κάνει. «Ναι; Έχεις κάτι άλλο που θέλεις να μου πετάξεις στα μούτρα;» «Τη γροθιά μου. Μεταξύ άλλων, πιο αιχμηρών αντικειμένων. Αλλά...» Τίναξε τον ώμο της, δείχνοντας να ψάχνει για τις σωστές λέξεις. «Κοίτα, δεν είμαστε φίλοι, Αύγουστε. Το καταλαβαίνω αυτό. Προσέβαλα το κρασί σου τη νύχτα που θα τα φτιάχναμε και από τότε μου κρατάς κακία, αλλά αυτό που είπες εκεί πίσω… Υπονοώντας ότι το επώνυμό μου με κάνει ανώτερη; Κάνεις λάθος». Έκανε ένα βήμα πιο κοντά, οι φτέρνες της άφησαν το γκαζόν και πάτησαν στην άσφαλτο του πάρκινγκ. «Δεν ξέρεις τίποτα για μένα». Γέλασε. «Εμπρός, πες μου τα πάντα για τον πόνο και τα βάσανά σου, πλουσιοκόριτσο». Εκείνη αναστέναξε. «Δεν είπα ότι υπέφερα. Αλλά δεν τα έχω βρει όλα έτοιμα χάρη στο επώνυμό μου, όπως φαίνεται να πιστεύεις. Έχω επιστρέψει στην Αγία Ελένη μόνο για λίγους μήνες. Το επώνυμο Βος δεν σημαίνει τίποτα στη Νέα Υόρκη». Ο Αύγουστος ακούμπησε στο καπό του ημιφορτηγού του και σταύρωσε τα χέρια του. «Στοιχηματίζω ότι τα λεφτά που το συνοδεύουν κάτι σημαίνουν».
ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΑ ΔΙΚΗ ΣΟΥ 15 Έριξε μια ματιά στον Αύγουστο. Ένα βλέμμα που έδειχνε ότι βρισκόταν πραγματικά στο σκοτάδι – και αυτό δεν του άρεσε. Δεν του άρεσε η πιθανότητα να έκανε λάθος γι’ αυτή τη γυναίκα. Κυρίως επειδή ήταν πολύ αργά για να αλλάξει τις πράξεις του τώρα. Θα έπρεπε πάντα να αναρωτιέται τι στο διάολο θα μπορούσε να είχε κάνει διαφορετικά για τη Νάταλι Βος. Αλλά τουλάχιστον μπορούσε να φύγει από εκείνη τη φάση της ζωής του γνωρίζοντας ότι έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε για τον Σαμ. Αυτό ήταν το μόνο που είχε. «Ήθελες ποτέ να με γνωρίσεις όντως; Ή ήταν απλώς...» Η προσοχή της έπεσε φευγαλέα στο φερμουάρ του και μετά απομακρύνθηκε, αλλά ήταν αρκετό για να τον κάνει να νιώσει σαν να βρισκόταν πάλι σε εκείνη τη συγκέντρωση του σχολείου που προσπαθούσε να μην ενθουσιαστεί. «Μόνο για το σεξ;» Τι στο διάολο έπρεπε να πει; Ότι την είχε δει στην απέναντι άκρη της αίθουσας σε εκείνη την ηλίθια εκδήλωση του Άσπρος Πάτος και ένιωσε σαν να του είχε ρίξει βέλος στο στήθος ένα ιπτάμενο μωρό; Ότι οι παλάμες του ίδρωσαν εξαιτίας μιας γυναίκας για πρώτη φορά εκείνο το βράδυ; Είχε ήδη βρεθεί σε εκείνη τη βιεννέζικη εξοχή κρατώντας ένα καλάθι για πικνίκ στο ένα χέρι και μια ακουστική κιθάρα στο άλλο. Θεέ μου, ήταν τόσο όμορφη και ενδιαφέρουσα και γαμημένα ξεκαρδιστική. Πού ήταν τόσο καιρό; Ω, αλλά μετά όλα πήγαν κατά διαόλου. Είχε αφήσει την περηφάνια του να μπει εμπόδιο σε... τι; Τι θα γινόταν αν είχε δεχτεί τη λεκτική αποδοκιμασία της για το κρασί του και προχωρούσε μπροστά; Τι θα γινόταν αν δεν την είχε εξισώσει με αποδοκιμασία για τις φιλοδοξίες του καλύτερού του φίλου; Είχε νόημα να αναρωτιέται για όλα αυτά τα σκατά τώρα; Όχι. Είχε ξεμείνει από κεφάλαια. Το οινοποιείο ήταν η απόλυτη καταστροφή. Ήταν ο περίγελος της Αγίας Ελένης και
Tessa Bailey 16 είχε οδηγήσει το όνομα του καλύτερου φίλου του μαζί του στη λάσπη. Ώρα να φύγεις, φίλε. «Ω Νάταλι». Χτύπησε το χέρι στο στήθος του. «Προφανώς ήθελα να σε στριφογυρίσω χορεύοντας σε μια βουνοκορφή στη Βιέννη, ενώ τα παιδιά μας θα έπαιζαν με ρούχα ταιριαστά με την κουρτίνα. Δεν το ήξερες;» Ανοιγόκλεισε τα μάτια της μερικές φορές και η έκφρασή της έγινε πιο ουδέτερη, καθώς επέστρεψε στο γκαζόν. Ο Αύγουστος χρειάστηκε να σφίξει τα χέρια του για να μην την πλησιάσει. «Λοιπόν», είπε, ενώ η φωνή της ακουγόταν λίγο βραχνή. Γαμώτο. «Να έχεις ένα υπέροχο βράδυ στο σπίτι με τις αναφορές σου στη Μελωδία της Ευτυχίας και τη ζεστή φωλιά των αρουραίων του κρασιού σου. Ελπίζω να τους πληρώνεις μεροκάματο». «Δεν θα είναι στο σπίτι μου για πολύ ακόμα». Έδειξε προς τη μεριά της εκδήλωσης που βρισκόταν ακόμη σε πλήρη εξέλιξη πίσω τους, οι κριτές έβγαζαν φωτογραφίες με τα μέλη του κοινού, περισσότερο κρασί σερβιριζόταν σε ασημένιους δίσκους. «Αυτός ο διαγωνισμός ήταν το τέλος για μένα. Προχωράω παρακάτω». Γέλασε σαν να αστειευόταν, αποθρασύνθηκε ελαφρώς όταν εκείνος απλά κοίταξε πίσω. «Ουάου. Πραγματικά δεν μπορείς να δεχτείς λίγη εποικοδομητική κριτική, έτσι δεν είναι;» Ο Αύγουστος χλεύασε. «Αυτό ήταν; Εποικοδομητική;» «Νόμιζα ότι οι βατραχάνθρωποι είναι σκληραγωγημένοι. Επιτρέπεις στην οινοποιία να σε οδηγήσει στην απογοήτευση;» «Δεν έχω έναν ανεξάντλητο τραπεζικό λογαριασμό, όπως κάποιοι άνθρωποι σε αυτή την πόλη. Σε περίπτωση που δεν ήταν ξεκάθαρο, μιλάω για σένα».
ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΑ ΔΙΚΗ ΣΟΥ 17 Για κάποιο λόγο ακούγοντας αυτό, γέλασε. Πέρασε ένα λεπτό σιωπής και μετά: «Με έχεις καταλάβει καλά, Αύγουστε. Συγχαρητήρια». Γύρισε στη μύτη του τακουνιού της και έφυγε, κουνώντας τη δερμάτινη φούστα της από τη μια μεριά στην άλλη, στην πιο σκληρή αποχαιρετιστήρια βολή του κόσμου. «Τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στην πόλη όπου θα καταλήξεις μετά», φώναξε γυρνώντας το κεφάλι της. «Ειδικά στις γυναίκες». «Δεν θα το έλεγες αυτό αν παρατούσες το αηδιαστικό θέατρο και ερχόσουν σπίτι μαζί μου». Για κάποιο λόγο, κάθε βήμα που έκανε προς την αντίθετη κατεύθυνση έκανε το στομάχι του να ανακατεύεται όλο και πιο έντονα. «Δεν είναι πολύ αργά, Νάταλι». Σταμάτησε να περπατάει κι εκείνος κράτησε την αναπνοή του, χωρίς να έχει πλήρη επίγνωση μέχρι εκείνη τη στιγμή του πόσο πολύ την ήθελε. Ίσως και να τη χρειαζόταν. Η συνέχιση της ροής του αίματός του φαινόταν να εξαρτάται από την αντίδρασή της. «Έχεις δίκιο, δεν είναι πολύ αργά», είπε, γυρνώντας, δαγκώνοντας τα χείλη της, με τα μάτια της λιγωμένα με έναν τρόπο που έμεινε άφωνος. Δεν θα γίνω ποτέ ξανά κακός μαζί της. «Είναι πάρα πολύ αργά», κατέληξε με ένα κούνημα του μικρού δαχτύλου της, με την έκφρασή της να μετατρέπεται από ανυπεράσπιστη σε δηλητηριώδη. «Άντε μου στο διάολο, Αύγουστε Κέιτς». Το στομάχι του βούλιαξε, αφήνοντάς τον σχεδόν εξαντλημένο για να απαντήσει. «Στο διάολο, ε; Τα παλιά σου λημέρια, έτσι;» «Ναι!» Δεν μπήκε καν στον κόπο να γυρίσει. «Εκεί γνώρισα τη μαμά σου. Είπε ότι θα προτιμούσε να ζήσει στην κόλαση παρά να πιει το κρασί σου». Ένας στρόφαλος γύρισε στα πλευρά του καθώς εκείνη απομακρύνθηκε από το ακουστικό του πεδίο. Πολύ μακριά
Tessa Bailey 18 για να τον ακούσει πάνω από τη μουσική της εκδήλωσης που είχε αρχίσει. Σίγουρα πολύ μακριά για να την αγγίξει, οπότε γιατί τα δάχτυλά του είχαν φαγούρα για το δέρμα της; Οι πιθανότητές του με τη Νάταλι ήταν μηδαμινές τώρα. Όπως ακριβώς και οι πιθανότητές του να πετύχει ως αμπελουργός. Με μια τελευταία μεγάλη ματιά προς εκείνη που απομακρυνόταν, ο Αύγουστος έβρισε, μπήκε στο ημιφορτηγό του και έφυγε από το πάρκινγκ, αγνοώντας την έντονη αίσθηση ότι άφηνε κάτι στη μέση.
19 ˆ‹Î·ÈÔ 2 Νάταλι έψαχνε τυφλά στο σκοτάδι για το κουμπί του ηχοσυστήματος, ανεβάζοντας τη συμφωνία της βροχής και των βατράχων στο υψηλότερο επίπεδο. Ο Τζούλιαν και η Χάλι προσπαθούσαν να κάνουν ησυχία. Πραγματικά προσπαθούσαν. Αλλά τα ελατήρια έτριζαν στις τέσσερις τα ξημερώματα μόνο για έναν λόγο – και έτριζαν. Η Νάταλι σκέπασε το πρόσωπό της με ένα μαξιλάρι και γύρισε πίσω στα σεντόνια, εφαρμόζοντας αυτό που αποκαλούσε Μέθοδο των Πολιτειακών Πρωτευουσών. Στις περιπτώσεις που ο αδερφός της και η νέα του φίλη αποφάσιζαν να κάνουν έρωτα στο δίπλα δωμάτιο του ξενώνα που μοιράζονταν όλοι μαζί, η Νάταλι απέφευγε αυτές τις ανεπιθύμητες εικόνες, ονομάζοντας πρωτεύουσες πολιτειών. Μοντγκόμερι, Τζούνο, Φοίνιξ… Τρίξιμο τρίξιμο τρίξιμο. Αυτό ήταν. Η Νάταλι σηκώθηκε από το κρεβάτι και έβγαλε τη μάσκα του ύπνου της, δίνοντας λίγο χρόνο στη ζάλη από το κρασί να διαλυθεί. Τέρμα οι δικαιολογίες. Ήταν καιρός να καταπιεί την περηφάνια της και να πάει να μιλήσει στη μητέρα της. Ήταν καιρός να φύγει από τη Νάπα. Είχε γλείψει τις πληγές της πά- «
Tessa Bailey 20 ρα πολύ καιρό και παρόλο που χαιρόταν αφάνταστα για τον Τζούλιαν που βρήκε τον έρωτα της ζωής του, δεν χρειαζόταν να το ζει σε στερεοφωνικό ήχο. Πέταξε τα σκεπάσματα και σηκώθηκε, με τον γλουτό της να χτυπάει στο κομοδίνο και να ρίχνει ένα άδειο ποτήρι κρασί. Ένα από τα τέσσερα – λες και χρειαζόταν άλλο ένα σημάδι ότι είχε καταντήσει μπεκρού στο όνομα της αποφυγής των προβλημάτων της. Η ζωή είχε σταματήσει. Κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο του πίσω υπνοδωματίου, μπορούσε να δει το κυρίως σπίτι όπου είχε μεγαλώσει και ζούσε η Κορίν, η μητέρα της. Αυτός ήταν ο προορισμός της το πρωί. Το να ζητήσει χρήματα από τη μητέρα της θα την έτσουζε σαν τσίμπημα από χίλιες σφήκες, αλλά τι άλλη επιλογή είχε; Αν ήθελε να επιστρέψει στη Νέα Υόρκη και να ανοίξει τη δική της επενδυτική εταιρεία, χρειαζόταν κεφάλαιο. Η μητέρα της δεν επρόκειτο να τη διευκολύνει. Όχι, πιθανότατα περίμενε αυτή τη στιγμή μπροστά σε μια δυνατή φωτιά, ντυμένη με τα καλά της, έχοντας διαισθανθεί ότι η Νάταλι ήταν στα πρόθυρα της ταπείνωσης. Σίγουρα είχαν περάσει μερικές πιο ήπιες στιγμές από τότε που η Νάταλι επέστρεψε στην Αγία Ελένη, αλλά κάτω από την επιφάνεια θα ήταν πάντα Η Ντροπή για την Κορίν. Η Νάταλι πέταξε τη μάσκα των ματιών της προς τη μεριά του θλιβερού, άδειου κουαρτέτου των ποτηριών κρασιού και μπήκε στο μπάνιο της σουίτας. Καλύτερα να ξεμπερδεύει νωρίς με την κουβέντα, έτσι δεν είναι; Οπότε, αν η Κορίν έλεγε όχι στην πρόταση της Νάταλι, τουλάχιστον θα είχε όλη τη μέρα για να μελαγχολήσει. Και εδώ ήταν η Νάπα, άρα το να κυλιέσαι θα μπορούσε να γίνει πολύ της μόδας. Θα έβρισκε μια οινογνωσία και θα γοήτευε όλους τους παρευρισκόμενους. Ανθρώπους που δεν είχαν ιδέα ότι της είχε ζητηθεί
ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΑ ΔΙΚΗ ΣΟΥ 21 να παραιτηθεί από συνέταιρος της οικονομικής της εταιρείας για μια τεράστια εμπορική γκάφα που κόστισε, ω, ένα δισεκατομμύριο. Ούτε θα ήξεραν ότι την είχε διώξει ο αρραβωνιαστικός της, ο οποίος ντρεπόταν να τη συναντήσει στο ιερό. Πίσω στη Νέα Υόρκη; Παρίας. Στην Αγία Ελένη; Ελίτ. Ξεφύσησε. Η Νάταλι πέταξε το μπλουζάκι της και μπήκε κάτω από το καυτό ντους. Κι αν πίστευε ότι ο αδερφός της που έκανε σεξ αποτελούσε μια ανεπιθύμητη εικόνα, δεν συγκρινόταν με τίποτα μπροστά στην ανάμνηση του Αύγουστου Κέιτς χθες το απόγευμα σε όλο του το μεγαλείο. Δεν έχω έναν ανεξάντλητο τραπεζικό λογαριασμό, όπως κάποιοι άνθρωποι σε αυτή την πόλη. Μακάρι. Η Νάταλι δεν μπορούσε να παραπονεθεί. Ζούσε σε έναν όμορφο ξενώνα σε αμπελώνα, για όνομα του Θεού. Όμως ζούσε από τις οικονομίες της για παραπάνω από έναν μήνα τώρα και δεν μπορούσε να ανοίξει ούτε περίπτερο με λεμονάδες, πόσο μάλλον να ξεκινήσει μια εταιρεία, με το ποσό που της είχε απομείνει. Είχε προνόμια, αλλά η οικονομική ελευθερία αποτελούσε πρόκληση. Μια πρόκληση που ήλπιζε ότι θα μπορούσε να ξεπεράσει σήμερα το πρωί. Το μόνο που θα κόστιζε ήταν η περηφάνια της. Το γεγονός ότι ο Αύγουστος Κέιτς σκόπευε να φύγει από την Αγία Ελένη άμεσα δεν είχε καμία σχέση με την ξαφνική ανάγκη της να φύγει κι εκείνη. Καμία απολύτως. Αυτός ο μεγάλος, ανίκανος μπούφος και οι αποφάσεις του δεν είχαν καμία σχέση με τη ζωή της. Τότε γιατί το στομάχι της ήταν σαν να είχε πέτρες; Αισθανόταν έτσι από τη στιγμή που πλησίασε το τραπέζι για να κρίνει το κρασί του χθες. Ο τύπος ήταν έτοιμος για καβγά με το παραμικρό, αλλά είχε πάντα μια τρυ-
www.klidarithmos.grRkJQdWJsaXNoZXIy MTk1OTAxMA==