ΤΟ ΠΛΩΤΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΠΕΡΝΤΙ 15 «Τότε μάλλον θα είχατε αφήσει ήσυχο τον Χάινριχ Χάινε στο μπαρ να κάνει τα ορνιθοσκαλίσματά του», παρατήρησε ο Περντί. «Ω, Θεέ μου», αναφώνησε η κυρία Γκιλιβέρ, «αυτοί οι άντρες με τα ορνιθοσκαλίσματά τους! Σπάνια ξέρουν πώς είναι μια κυρία πάνω και κάτω απ’ τη μέση. Σας έχω μιλήσει ποτέ για τον καθηγητή στη Σορβόννη; Γνώριζε τα πάντα για τη βαρύτητα, αλλά δεν είχε ιδέα πώς η έλξη ανάμεσα σε δύο σώματα μπορεί να...» «Ναι; Παρακαλώ; Νομίζω ότι σας έχασα για λίγο». Ο Περντί χτύπησε το ακουστικό με την ελπίδα να κόψει τη φόρα της κυρίας Γκιλιβέρ πριν η συνομιλία παρεκτραπεί. Παρά τα όσα του είχε προσφέρει η ζωή τα τελευταία χρόνια –την Κατρίν, τον Μαξ, τη Βικτοριά, τον Κούνεο, τη Σαμί–, ζούσε ακόμη μέσα του σε λανθάνουσα κατάσταση εκείνος ο μισοαπολιθωμένος άνθρωπος που απέφευγε επιμελώς να πλησιάσει τους άλλους. Όπως κι εκείνος που τακτοποιούσε τα τρόφιμα στο ντουλάπι με βάση το αρχικό τους γράμμα· και σε κάποια μισοσκότεινη γωνιά εκείνος που είχε πέντε πανομοιότυπα γκρι παντελόνια, πέντε λευκά πουκάμισα και πέντε ίδιες μαύρες γραβάτες. Είχε όλα τα προσόντα για να γίνει ερημίτης... Άλλος ένας αναστεναγμός από το Παρίσι. «Αχ, τι να σας πω. Παλιότερα μια γυναίκα καταλάβαινε αμέσως με ποιον είχε να κάνει όταν λάμβανε ένα γοητευτικό σύντομο σημείωμα. Ο γραφικός χαρακτήρας! Με τον γραφικό του χαρακτήρα ένας άντρας δεν μπορεί να κρύψει τίποτα, τίποτε απολύτως, ούτε την απληστία του ούτε την τρομερή παιδική του αφέλεια. Αλλά σήμερα, με αυτά τα πληκτρολογημένα μικροσκοπικά γράμματα... Θέλω να πω, οι λέξεις από μόνες τους δεν λένε τίποτα, μόνο ο γραφικός χαρακτήρας λέει τα πάντα. Πώς τα καταφέρνουν άραγε οι
RkJQdWJsaXNoZXIy MTk1OTAxMA==