Το βασίλειο των διαβόητων

ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΩΝ ΔΙΑΒΟΗΤΩΝ 21 τάρικο, δύσπιστο πλάσμα. Μόνο εκείνος θα αναρωτιόταν γιατί στεκόμουν γυμνή μπροστά στο κρεβάτι του αντί απλώς να απελευθερώσει τις ζωώδεις, σαρκικές του ορμές, όπως επιθυμούσα. «Αν χρειάζεσαι περαιτέρω αποδείξεις για την απόφασή μου…» «Εμίλια». Ο τρόπος που πρόφερε και μόνο το όνομά μου με έκανε να καταλάβω πως επρόκειτο να απογοητευτώ. Ο τόνος του έδειχνε ότι έπρεπε να μιλήσουμε, και η συζήτηση ήταν το χει- ρότερο πράγμα που μπορούσα να φανταστώ αυτή τη στιγμή. Η συζήτηση θα οδηγούσε σε δάκρυα, και αυτό θα με ανά- γκαζε να αντιμετωπίσω πόσο βαθιά με είχε επηρεάσει το γε- γονός ότι είδα τη Βιτόρια νωρίτερα. Αντ’ αυτού θα προτι- μούσα να χαθώ στα εθιστικά φιλιά του Πρίγκιπα της Οργής. «Σε παρακαλώ, μη», είπα ήσυχα. «Είμαι μια χαρά. Αλή- θεια». Ο δαίμονας έμοιαζε διστακτικός, θαρρείς και δεν είχε πειστεί. Κάποτε μου είχε πει να θέλω, αλλά ποτέ να μην έχω ανάγκη, μα απόψε ίσχυαν και τα δύο και μάλιστα έντονα, και δεν με ένοιαζε αν αυτό με καθιστούσε αδύναμη. Προσευ- χήθηκα να μη με στείλει μόνη μου στην κρεβατοκάμαρά μου. Δεν θα άντεχα τη μοναξιά. Χρειαζόμουν παρηγοριά, μια σύν- δεση. Λίγη γαλήνη που μόνο εκείνος μπορούσε να μου προ- σφέρει αυτή τη στιγμή. Ξαφνικά, οι διάφανες κουρτίνες που χώριζαν την κρεβα- τοκάμαρά του από το μπαλκόνι φτερούγισαν στο χειμωνιάτι- κο αεράκι, παρασύροντάς τον να συναντήσει την ημίγυμνη βασίλισσά του. Ήταν σαν το ίδιο το βασίλειο να ήθελε να ενωθούμε επιτέλους. Με τα κεριά να τρεμοπαίζουν απαλά και με τα υφάσματα στα χρώματα του μεσονυκτίου, η κρε- βατοκάμαρα απέπνεε έναν ήσυχο αισθησιασμό. Ήταν ένα