Η ιστορία των αλόγων

7 Εύα Χάιανε, Άκερσχους, Νορβηγία 2064 ΦΥΣΙΚΗ ΕΛΞΗ ΤΟΥ ΕΠΙΒΗΤΟΡΑ προς τη φοράδα ήταν σαν μέθη. Το ένστικτο τον κατέκλυζε ολοκληρωτικά, τον έκα- νε έξαλλο, αχαλίνωτο. Εγώ ο άνθρωπος δεν θα καταφέρω ποτέ να νιώσω μια τόσο δυνατή σαρκική έλξη. Εντάξει, υπήρξε κάποια εποχή που είχα βυθιστεί στα βαθιά, είχα χά- σει το μυαλό μου, όμως μόνο για λίγα λεπτά τη φορά και αυτό χρόνια πριν. Δεν είχα πια την ευχέρεια για τέτοιες πο- λυτέλειες. Το μόνο που οδηγούσε τώρα τις πράξεις μου ήταν η πείνα. Η πείνα μπορεί να κάνει έναν άνθρωπο να ενεργεί παράλογα, θυμίζει παραφροσύνη, η πείνα μπορεί να μας οδηγήσει να κάνουμε οτιδήποτε. Στα ένστικτα του ζώου δεν παρεμβαίνει η λογική, ωστόσο έπρεπε να προστατέψω τη Νάικε, τη φοράδα μου. Ο Ρίμφακσε δεν το έβαζε κάτω, παρά τους φράχτες γύρω από τη Νάικε και το πουλάρι της, τον Πούμα, που κανονικά ήταν αρκετοί για να τον κρατούν μακριά. Ο οίστρος της Νάικε τον τραβούσε στο μαντρί της, όσο κι αν εγώ τσίριζα και χτυπιό- μουν. Είχε χάσει τον σύντροφό της, τον επιβήτορα Χούμελ, το περασμένο φθινόπωρο. Ήταν γέρικος και καταπονημένος και τον άφησα να φύγει. Και τώρα η Νάικε είχε μείνει μόνη. Ήξερα πως δεν θα έβρισκε ησυχία πριν γκαστρωθεί. Όμως δεν γινόταν να έχει αυτό που ήθελε, αφού ήταν «τάκι», ένα από τα λίγα άγρια άλογα που υπάρχουν στον κόσμο, ενώ ο Η