Οι Λέοντες της Σικελίας

ΟΙ ΛΕΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΣΙΚΕΛΙΑΣ 25 στασης. Δείχνει το κατάστρωμα πάνω από το κεφάλι τους, όπου αντηχούν τα βήματα του κουνιάδου τους. Όχι, ο Μπάρ- μπαρο δεν το ξέρει ακόμα. Ο Πάολο του κάνει νόημα να κρα- τήσει το στόμα του κλειστό. Για τον Ινιάτσιο, η μοναξιά είναι ένας κόμπος στον λαιμό. Επιστρέφουν στο σπίτι αμίλητοι. Η Μπανιάρα μοιάζει παγιδευ- μένη σ’ έναν μετέωρο χρόνο, περιμένοντας το χάραμα. Μόλις τα δύο αδέρφια φτάνουν στην Πιετραλίσα, μπαίνουν στον στάβλο. Η Βιτόρια κοιμάται, το ίδιο και ο Βιντσέντζο. Μόνο η Τζουζεπίνα είναι ξύπνια. Ο Πάολο κάθεται δίπλα στη σύζυγό του, αλλά εκείνη παρα- μένει ασάλευτη, σε επιφυλακή. Ο Ινιάτσιο ψάχνει να βρει κά- ποιο σημείο στο σανό και τελικά πλαγιάζει δίπλα στη Βιτόρια. Το κορίτσι αναστενάζει. Εκείνος ενστικτωδώς την αγκαλιάζει, μα δεν τον πιάνει ύπνος. Του είναι δύσκολο να αποδεχτεί τα νέα. Αυτός, που δεν έχει μείνει ούτε μια στιγμή μόνος στη ζωή του, πώς θα τα καταφέρει τώρα ολομόναχος; Το χάραμα τρυπώνει στο σκοτάδι μέσα από τις χαραμάδες της πόρτας. Ένα χρυσαφένιο φως προμηνύει τον ερχομό του φθινο- πώρου. Ο Ινιάτσιο αναριγεί από την παγωνιά. Η πλάτη και ο λαιμός του έχουν μουδιάσει, τα μαλλιά του έχουν γεμίσει άχυ- ρα. Σκουντάει απαλά τη Βιτόρια. Ο Πάολο είναι κιόλας όρθιος. Ξεφυσάει, ενώ η Τζουζεπίνα ταχταρίζει το μωρό που έχει αρχίσει να διαμαρτύρεται. «Πρέπει να μπούμε στο σπίτι», λέει εκείνη με επιθετικό ύφος. «Πρέπει να αλλάξω τον Βιντσέντζο κι επιπλέον δεν γίνε- ται να μείνω άλλο έτσι. Δεν είναι σωστό.»