Το κορίτσι του Μπρούκλιν

9 Αντίμπ, Τετάρτη 31 Αυγούστου 2016 Σε τρεις βδομάδες θα παντρευόμασταν, και περιμέναμε με ανυπομονησία εκείνο το Σαββατοκύριακο για να μείνουμε μόνοι μας κάτω από τον ζεστό καλοκαιρινό ήλιο της Κυανής Ακτής. Η βραδιά είχε ξεκινήσει όμορφα μ’ έναν περίπατο στα τείχη της παλιάς πόλης, ένα ποτήρι κόκκινο κρασί στην αυλή του εστια- τορίου Michelangelo και μια μακαρονάδα με θαλασσινά κάτω από τις πέτρινες καμάρες του. Είχαμε κουβεντιάσει λίγο για τη δουλειά σου, για τη δική μου, και για την τελετή, που θα γινόταν σε πολύ στενό κύκλο, με δυο φίλους για μάρτυρες και τον γιο μου, τον Τεό, να δίνει τον γιορταστικό τόνο. Στον δρόμο της επιστροφής οδηγούσα αργά στην παραλιακή το νοικιασμένο μας κάμπριο, για να απολαμβάνεις καλύτερα τη θέα προς τα βράχια του ακρωτηριού. Θυμάμαι πολύ καλά εκείνη τη στιγμή, το ολοφώτεινο, σμαραγδένιο σου βλέμμα, το μποέμ σινιόν σου, την κοντή σου φούστα, το δερμάτινο μπουφανάκι σου, το κίτρινο μακό που φορούσες από μέσα, που ’χε γραμμένο πάνω του το σύνθημα «Power to the people». Καθώς άλλαζα τα- χύτητες στις στροφές, κοίταζα τα μαυρισμένα σου πόδια και χα- μογελούσαμε ο ένας στον άλλον, ενώ εσύ σιγοτραγουδούσες ένα παλιό τραγούδι της Αρίθα Φράνκλιν. Ο καιρός ζεστός και το αε- ράκι μια ανάσα δροσιάς. Θυμάμαι πολύ καλά εκείνη τη στιγμή: