Η λάμψη

Η ΛΑΜΨΗ 29 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 ότι ο μπαμπάς σου τον έβγαλε επειδή δεν τον συμπαθούσε, και όχι επειδή δεν ήταν αρκετά καλός. Μετά ο Τζορτζ έκανε κάτι κακό. Νομίζω πως ξέ- ρεις τι.» «Αυτός ήταν που τρύπησε τα λάστιχα του σκαραβαίου μας;» «Ναι, αυτός. Ήταν μετά το σχόλασμα, και ο μπαμπάς τον έπιασε να το κάνει.» Η Γουέντι δίστασε ξανά, τώρα όμως δεν υπήρχαν περιθώρια για υ- πεκφυγές· εδώ που είχε φτάσει, ή θα έλεγε όλη την αλήθεια ή θα έλεγε ψέματα. «Μερικές φορές… ο μπαμπάς σου κάνει πράγματα για τα οποία με- τανιώνει μετά. Μερικές φορές δεν σκέφτεται σωστά. Όχι συχνά, αλλά καμιά φορά συμβαίνει.» «Χτύπησε τον Τζορτζ Χάτφιλντ, όπως κι εμένα εκείνη τη φορά που του είχα σκορπίσει όλα του τα χαρτιά;» Μερικές φορές … (Ο Ντάνι με το χέρι του στον γύψο) … κάνει πράγματα για τα οποία μετανιώνει μετά . Η Γουέντι ανοιγόκλεισε απότομα και με δύναμη τα μάτια της, ξαπο- στέλνοντας τα δάκρυά της πίσω, εκεί απ’ όπου είχαν έρθει. «Κάτι τέτοιο, αγάπη μου. Ο μπαμπάς σου χτύπησε τον Τζορτζ ό- ταν τον είδε να τρυπάει τα λάστιχα του αυτοκινήτου μας, και ο Τζορτζ έπεσε και χτύπησε το κεφάλι του. Μετά, αυτοί που κάνουν κουμάντο στο σχολείο είπαν ότι ο Τζορτζ έπρεπε να αλλάξει σχολείο και ότι ο μπαμπάς σου έπρεπε να βρει αλλού να διδάξει.» Σταμάτησε, μην ξέρο- ντας τι άλλο να πει, περιμένοντας έντρομη έναν καταιγισμό από ερω- τήσεις. «Α», αρκέστηκε να πει ο Ντάνι, και έστρεψε ξανά το βλέμμα του στο βάθος του δρόμου. Προφανώς, το θέμα μέσα του είχε κλείσει. Μακάρι να ’κλεινε τόσο εύκολα και για εκείνη… Η Γουέντι σηκώθηκε. «Θ’ ανέβω πάνω να πιω ένα τσάι. Θέλεις γάλα με μπισκότα;» «Λέω να μείνω εδώ και να περιμένω τον μπαμπά.» «Δεν νομίζω να γυρίσει πριν από τις πέντε.» «Μπορεί να ’ρθει γρήγορα.»

RkJQdWJsaXNoZXIy NTg2Njg=