Το κλειδί

ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ 29 Συγγνώμη, δεν έπρεπε να βρίσω. Έσβησα τη λέξη, αλλά μάλλον μπορείτε να τη διακρίνετε, παρά τη μουντζούρα, και, ποιος ξέρει, ί- σως έχετε παιδιά, ίσως μάλιστα να τους φορούσατε τα Άνετα Πιτζα- μάκια ή κάποια αντίστοιχη μάρκα της μόδας. Και το καταλαβαίνω, ειλικρινά. Τα μωράκια σας είναι. Τίποτα δεν είναι υπερβολικό. Το καταλαβαίνω. Απλώς, όταν υποχρεώνεσαι καθημερινά να μαζεύεις μια ολόκληρη στοίβα από κατουρημένα και χεσμένα κομμάτια ύφασμα και να τα επιστρέφεις με μάτια βουρκω- μένα από την αμμωνία στον γονιό τη στιγμή που παραλαμβάνει το παιδί του… όχι πως με πειράζει ακριβώς, με καταλαβαίνετε; Είναι μέ- ρος της δουλειάς. Το κατανοώ. Όμως όλοι έχουμε δικαίωμα να γκρι- νιάζουμε λιγάκι, έτσι δεν είναι; Κάπου πρέπει να ξεσπάμε, αλλιώς θα μας πνίξει η απογοήτευση. Με συγχωρείτε. Φλυαρώ. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που ο κύριος Γκέιτς προσπαθεί συνεχώς να με κάνει να το βουλώσω. Επειδή σκά- βω έναν λάκκο με τα λόγια μου και, αντί να ξέρω πότε να σταματή- σω, συνεχίζω το σκάψιμο. Κατά πάσα πιθανότητα, αυτή τη στιγμή έχετε αρχίσει να βγάζετε τα συμπεράσματά σας. Δείχνει να μη συ - μπαθεί ιδιαίτερα τα παιδιά . Μόνη της παραδέχεται ότι η δουλειά την απογοητεύει . Τι θα συνέβαινε όταν εγκλωβιζόταν με τέσσερα παιδιά και δεν είχε κάποιον ενήλικα για να « ξεσπάσει »; Αυτό ακριβώς έκαναν οι αστυνομικοί. Όλα εκείνα τα απερίσκε- πτα σχόλια –όλα εκείνα τα περιττά δεδομένα. Έβλεπα τις εκφράσεις θριάμβου στα πρόσωπά τους όποτε ξεστόμιζα κάποιο, και τους πα- ρατηρούσα να τα μαζεύουν σαν ψίχουλα και να τα προσθέτουν στα επιχειρήματα εναντίον μου. Όμως αυτό είναι το θέμα, κύριε Ρέξαμ. Θα μπορούσα να υφάνω για χάρη σας έναν ιστό με μαλακίες για το πόσο τέλειο, στοργικό, άγιο άτομο είμαι –αλλά θα ήταν αυτό ακριβώς. Μαλακίες. Και δεν εί- μαι εδώ για να σας πω μαλακίες. Θέλω να το πιστέψετε –το θέλω πε- ρισσότερο από οτιδήποτε στον κόσμο. Σας λέω την αλήθεια . Την ανεπιτήδευτη, ωμή αλήθεια. Και μόνο αυτήν. Είναι αφτιασίδωτη και δυσάρεστη, και δεν υποκρίνομαι ότι