Η ηχώ του Παρισιού

Η ΗΧΩ ΤΟΥ ΠΑΡΙΣΙΟΥ 25 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 προς την κατεύθυνση ενός ΣΕΑ, όπως νόμιζα, αποδείχτηκε όμως πως ήταν γεφυροπλάστιγγα. Πέρασε μία ώρα προτού καταφέρω να βρω μια καφετέ- ρια δίπλα σ’ ένα βενζινάδικο, όπου έφαγα ένα σάντουιτς με τυρί σε πλαστική συσκευασία. Δεν μου έφταναν τα ευρώ για να πάω με τρένο στο Παρίσι κι έτσι σκέφτηκα να δοκιμάσω καλύτερα να κάνω οτοστόπ. Ήξερα ότι η Λιόν βρισκόταν προς τη σωστή κατεύθυνση και το Μπορντό στη λάθος. Μά- ντευα όμως πως τα περισσότερα φορτηγά θα κατευθύνονταν έτσι κι αλλιώς προς το Παρίσι, οπότε το ζήτημα ήταν ποιο θα έπειθα να σταματήσει. Οι τουαλέτες είχαν τα χάλια τους. Τι μπόχα… Ήταν σαν να είχε ξεσπάσει επιδημία δυσεντερίας. Και η βρόμα στο πάτωμα. Έτσι είναι και στα σπίτια τους –με σκισμένο χαρτί στα πλακάκια, με κάτουρα και νερά πιτσιλισμένα στο πάτω- μα; Έπρεπε όμως να πλυθώ με κάποιον τρόπο κι έτσι έκανα ό,τι μπορούσα, ενώ πάσχιζα να μην ξεράσω. Γυρίζοντας στην καφετέρια, πρόσεξα μια κοπέλα που καθόταν μόνη της. Είχε καστανά λιγδιασμένα μαλλιά κι έ- μοιαζε σαν να ’χε μέρες να κοιμηθεί. Ήταν ίσως τέσσερα πέ- ντε χρόνια μεγαλύτερή μου και δεν κοίταξε αμέσως αλλού όταν συναντήθηκαν τα βλέμματά μας, παράγγειλα λοιπόν καφέ και τον πήρα και κάθισα στο διπλανό τραπέζι. «Πού πας;» ρώτησα στα γαλλικά, προσπαθώντας να μην ακουστώ σαν Αφρικανός. «Βόρεια», απάντησε. «Έχεις αμάξι;» Έγνεψε αρνητικά. «Ένας απ’ αυτούς τους φορτηγατζή- δες θα μου προτείνει να με πάρει μαζί του.» «Είναι ασφαλές;» «Μια χαρά. Απόψε θα μου ζητήσει να του πάρω πίπα. Θα πω όχι.»