Το βιβλίο των ονείρων

ΤΟ ΒΙΒΛIΟ ΤΩΝ ΟΝΕIΡΩΝ 25 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 πολύ μικρός για να καταλαβαίνεις τα πάντα!» είπε και μου έδωσε τον χάρτη. «Λυπάμαι, αλλά ο πατέρας σου με κάνει έξω φρενών. Αχ, Σαμ...» Της είχε κακοφανεί ότι τον ρώτησα κρυφά αν θα ερχόταν στη εκδήλωση για την Ημέρα Πατέρα και Γιου στο Colet Court. «Έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να έρθει», είχε πει. Ο ήχος της φωνής της με τύλιξε σαν μοσχοβολιά, σαν άρωμα δεντρολίβανου στη βροχή, θλιμμένος, υπόκωφος. Ε- κείνη τη στιγμή ένιωσα πόσο με αγαπούσε, το κατάλαβα ε- πειδή ξαφνικά αισθάνθηκα ότι μπορούσα πάλι να ανασάνω, να ανασάνω βαθιά, σαν να στεκόμουν στην ψηλότερη κορυφή του κόσμου. Ο μουσκεμένος κόμπος που μου φράζει συνήθως το στήθος είχε εξαφανιστεί. Μερικές φορές η αγάπη για τη μητέρα μου είναι τόσο βαθιά, που εύχομαι να πεθάνω για να ξαναγίνει επιτέλους ευτυχισμένη. Αν έφευγα από τη μέση, εκείνη θα ζούσε μια ήσυχη ζωή με τον άντρα της, τον Στιβ, και τον μικρό μου α- δερφό, τον Μάλκολμ. Οι τρεις τους θα ήταν επιτέλους μια φυσιολογική οικογένεια, με πατέρα, μητέρα και παιδί, και όχι με πατέρα, μητέρα, παιδί κι εμένα, τον τύπο που απο- φεύγει να κοιτάζει τους άλλους στα μάτια, διαβάζει τόνους βιβλίων επιστημονικής φαντασίας και έχει για πατέρα κά- ποιον που της δίνει στα νεύρα. «Άκου», της πρότεινα, «θα μείνω κοντά του όση ώρα θέ- λω, αλλά χωρίς εσένα, κι εσύ θα με περιμένεις στην καφετέ- ρια, σύμφωνοι;» Με έσφιξε στην αγκαλιά της. Ένιωθα πόσο λαχταρούσε να μου πει ναι, αλλά και πόσο ντρεπόταν για τον εαυτό της. Η μητέρα μου δεν ήταν πάντα έτσι. Σε άλλες εποχές, ερ- γαζόταν ως φωτογράφος και πήγαινε σε πολέμους, στην πρώτη γραμμή του πυρός. Τότε ήταν ατρόμητη, δεν φοβόταν τίποτα και κανέναν. Αλλά μετά συνέβη κάτι· προέκυψα εγώ