10
31
32
33
Μια εικόνα μπορεί να στηθεί όμορφα, να είναι απροσδόκη-
τη και να μη διαλύει τη μαγεία. Σε ένα από τα διηγήματα αυτού
του βιβλίου, με τίτλο «Τα φορτηγά», ο Στίβεν Κινγκ συνθέτει
μια σκηνή αγωνιώδους αναμονής σ’ ένα στέκι φορτηγατζήδων
σε μια εθνική οδό, περιγράφοντας τους ανθρώπους: «Ήταν
πλασιέ και κρατούσε τον χαρτοφύλακά του με τα δείγματα
κοντά του, σαν να ήταν σκυλάκι που είχε αποκοιμηθεί.»
Το βρίσκω ωραίο.
Σ’ ένα άλλο διήγημα επιδεικνύει το πολύ καλό αυτί του, την
ικανότητα να δίνει στους διαλόγους ακρίβεια και αληθοφά-
νεια. Ένας άντρας και η σύζυγός του κάνουν ένα μακρύ ταξίδι.
Έχουν πάρει έναν από τους επαρχιακούς δρόμους. Εκείνη λέει:
«Ναι, Μπαρτ. Ξέρω ότι βρισκόμαστε στη Νεμπράσκα, Μπαρτ.
Αλλά πού στο διάολο
βρισκόμαστε
;» Αυτός λέει: «Εσύ έχεις τον
χάρτη. Ψάξ’ το. Ή μήπως δεν ξέρεις να διαβάζεις;»
Καλό. Φαίνεται τόσο απλό. Σαν εγχείρηση εγκεφάλου. Το
νυστέρι έχει μια αιχμηρή άκρη. Το κρατάς σωστά. Και κόβεις.
Τώρα, διακινδυνεύοντας να γίνω εικονοκλάστης, θα πω ότι
δεν μου καίγεται καρφί για το πεδίο συγγραφής που επιλέγει ο
Στίβεν Κινγκ. Το γεγονός ότι προς το παρόν τον ευχαριστεί να
γράφει για στοιχειά, για μάγια και για μυστήριους θορύβους
σε κελάρια είναι για μένα το λιγότερο σημαντικό και χρήσιμο
πράγμα που θα μπορούσε κανείς να πει γι’ αυτόν.
Έχει πολλούς μυστήριους θορύβους αυτό το βιβλίο, έχει και
μια τρελαμένη πρέσα σιδερώματος που με κατατρόμαξε, όπως
θα τρομάξει κι εσάς, έχει αρκετά αληθοφανώς διαβολικά παι-
δάκια για να γεμίσουν την Ντίσνεϊλαντ μια Κυριακή του Φε-
βρουαρίου, αλλά το κυριότερο είναι η υπόθεση.
Σε κάνει να ενδιαφερθείς.
Προσέξτε κάτι. Δύο από τα δυσκολότερα πεδία συγγραφής
είναι το χιούμορ και ο αποκρυφισμός. Σε αδέξια χέρια το χιου-
μοριστικό γίνεται για κλάματα και ο αποκρυφισμός για γέλια.
