ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ
17
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
«Όχι, εγώ έχω τη θεία μου, στο Σαν Τέλμο», αποκρίθηκε
με ικανοποίηση που είχε δικό της άνθρωπο στο λιμάνι και
του έδειξε μια καρτ ποστάλ που έβγαλε κάπως επιτηδευμέ-
να μέσα από το πουκάμισό της.
«Χαίρετε άκρας υγείας. Καλή τύχη, σινιορίτα», της ευχή-
θηκε ενώ έβγαζε το στηθοσκόπιο από τα αυτιά του, κι εκείνη
ένιωσε σαν να της ευχόταν όλη την ευτυχία του κόσμου.
Πριν προλάβει να ολοκληρώσει τη φράση του ο γιατρός,
τη φωνή του σκέπασαν τα ουρλιαχτά ενός ζευγαριού που σύ-
ντομα θα χώριζε για πάντα. Εκείνη, υγιής, είχε ήδη το πολυ-
πόθητο πάσο στα χέρια της. Εκείνος είχε δύο ασθενικά
πνευμόνια και τίποτε άλλο στον κόσμο. Οι δυο τους, από
παιδιά μαζί, μεγαλωμένοι σε κάποιο ξεροχώρι της Καμπανί-
ας, είχαν διασχίσει έναν ολόκληρο ωκεανό για να κάνουν μα-
ζί μια νέα αρχή, ώσπου τους χώρισε, τελικά, για πάντα ένα
ιατρικό πόρισμα στο κέντρο ελέγχου μιας χώρας που φάντα-
ζε το όνειρο για μια καλύτερη ζωή. Όνειρο άπιαστο.
Η Ρόζα επέστρεψε στο σημείο του αρχικού ελέγχου ανα-
κουφισμένη. Είχε κατορθώσει να φτάσει ένα βήμα πιο κοντά
στον τελικό προορισμό. Ένα βήμα πριν από το δικό της όνει-
ρο. Ο τελωνειακός τής έριξε ένα φευγαλέο βλέμμα, πρόσθεσε
το νούμερο 1071 και σφράγισε με δύναμη την κάρτα εισόδου
στη χώρα. «Επόμενος!» φώναξε βαριεστημένα και συνέχισε
την ίδια ανιαρή διαδικασία ελέγχου που επαναλάμβανε κα-
θημερινά υποδεχόμενος τους Ευρωπαίους μετανάστες οι ο-
ποίοι κατέφθαναν μαζικά στη χώρα του. Για πολλά χρόνια
αργότερα η Ρόζα θα θυμόταν τη μυρωδιά εκείνης της αίθου-
σας. Λιμάνι και ανθρώπινη αγωνία.
Στην απέναντι πλευρά του δρόμου η Ρόζα, επισήμως κα-
ταγεγραμμένη πλέον μετανάστρια στην Αργεντινή, διέκρινε
σταθμευμένα δύο μεγάλα ιππήλατα βαγόνια της Κομπανία
δε λα σιουδάδ δε Μπουένος Άιρες.
