ΝΑΓΙΑ ΔΑΛΑΚΟΥΡΑ
16
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
θετούνταν πρόχειρα πίσω από ένα τρύπιο παραβάν. Μια με-
σόκοπη μετανάστρια που ξάπλωνε σχεδόν λιπόθυμη πάνω σε
ένα σιδερένιο ράντσο και δεχόταν τις πρώτες βοήθειες μιας
τροφαντής νοσοκόμας τράβηξε την προσοχή της κάνοντάς τη
να σκεφτεί τι θα απογίνουν όσοι δεν αντέχουν τις νέες συ-
γκινήσεις.
Ο γιατρός, ένας συμπαθητικός νέος με γυαλιστερή φαλά-
κρα και λευκή ποδιά, την υποδέχτηκε συμπονετικά κι εκείνη
επικεντρώθηκε επάνω του.
«Μήπως είσαι άρρωστη;» τη ρώτησε ακουμπώντας τα
δυο χέρια στο κεφάλι της, πιέζοντας ελαφρά τα μηνίγγια της.
«Όχι.»
«Είσαι σίγουρη; Μήπως νιώθεις εξάντληση; Το ταξίδι
ήταν μεγάλο. Άνοιξε, σε παρακαλώ, το στόμα σου.»
«Είμαι γερή σαν ταύρος», πρόλαβε να απαντήσει, σχεδόν
προσβεβλημένη.
Με έχει εξετάσει ήδη γιατρός στο καράβι. Νιώθω ακό-
μα το χούφτωμά του. Έχω να κοιμηθώ σαν άνθρωπος πολ-
λές εβδομάδες και πεινάω σαν λύκος. Το μόνο που μου
έλειπε τώρα θα ήταν ένας γιατρός που να αμφιβάλλει για
το αν θα έπρεπε να έρθω σ’ αυτή τη χώρα,
ήθελε να φω-
νάξει, μα συγκρατήθηκε. Ένιωσε την εκρηκτική ιδιοσυγκρα-
σία της να ξυπνάει, αλλά σχεδόν αμέσως θυμήθηκε τους
μπελάδες στους οποίους την είχε οδηγήσει η ευθιξία της στο
παρελθόν, γι’ αυτό και αδιαμαρτύρητα άνοιξε διάπλατα το
στόμα της.
«Για να δω και τα μάτια σου, πιάσε τα βλέφαρα και ά-
νοιξέ τα καλά», την πρόσταξε κάπως πιο ήρεμα αυτή τη φο-
ρά και με ένα μικρό κομμάτι βαμβάκι που είχε κολλήσει σε
ένα λεπτό ξύλο μετατρέποντάς το σε μπατονέτα πήρε υγρό
από το μάτι της και το παρατήρησε για κάποια ένδειξη τρα-
χώματος. «Στο Ξενοδοχείο των Μεταναστών κι εσύ;»
