ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ
15
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
Το τελευταίο σφύριγμα του υπερωκεάνιου σήμαινε ορι-
στικά το τέλος του ταξιδιού.
Δεν υπάρχει πια γυρισμός,
σκέφτηκε η Ρόζα με το στομάχι σφιγμένο και χάθηκε μέσα
στη λαοθάλασσα και τους όγκους των αποσκευών που είχαν
στοιβαχτεί άτσαλα, σαν βότσαλα στην παραλία, στον σταθμό
του ελέγχου. Σύντομα, μέσα στο ψυχρό κτίριο με τα κόκκινα
τούβλα και το μεταλλικό στέγαστρο, όπου τα μικρά παράθυ-
ρα δέχονταν μόνο τη μυρωδιά του λιμανιού και λιγοστό φως,
κουλουριασμένη για ώρες πάνω στη βαλίτσα της, περίμενε το
σύνθημα. Αφιλόξενη ατμόσφαιρα, σχεδόν κρύα. Μόνο λίγοι
ψίθυροι τη ζέσταιναν.
«Rosa Brigante. Palermo. Catolica!» την κάλεσε με δυνατή
φωνή ένας βαριεστημένος φρουρός –η ύπαρξή της τέσσερις λέ-
ξεις όλες κι όλες– και τη συνόδευσε στο σημείο ελέγχου, μια
διαδικασία αυστηρή και αναπόφευκτη για την είσοδο στη χώ-
ρα. Η Ρόζα έκοψε προσεκτικά το σκοινί που είχε δεμένη τη
βαλίτσα της και έδειξε το περιεχόμενό της στον τελωνειακό.
«Αυτά είναι όλα;» τη ρώτησε με σοβαρό ύφος ο άντρας
στον έλεγχο.
«Μάλιστα.»
«Είσαι παντρεμένη;»
«Όχι.»
«Κουβαλάς μαζί σου χρήματα;»
«Λίγα.» Απέφυγε να του αποκαλύψει πόσο λίγα.
«Πέρασε δίπλα, στον γιατρό», της είπε βιαστικά, κουρα-
σμένος από τον καθημερινό έλεγχο των χιλιάδων μεταναστών
που κατέφθαναν διαρκώς στη χώρα του. Εκείνων των αν-
θρώπων οι οποίοι, εκτός από τα δυνατά εργατικά χέρια τους,
κουβαλούσαν και τις αρρώστιες που ευδοκιμούσαν στην τρί-
τη θέση των μεγάλων καραβιών.
Η Ρόζα υπάκουσε αδιαμαρτύρητα και κατευθύνθηκε
στον διπλανό χώρο, που έγραφε
Ιατρικός Έλεγχος
και οριο-
