ΝΑΓΙΑ ΔΑΛΑΚΟΥΡΑ
12
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
τά, στην προσπάθειά τους να αρπάξουν το μερτικό από τα
πρωινά καΐκια που ξεψάριζαν τα φορτωμένα δίχτυα. Μυρω-
διά σαρδέλας και πρωινής δροσιάς.
Με κολλημένη στο δέρμα της την ποταμίσια αύρα, ακο-
λούθησε το αναστατωμένο πλήθος στην άναρχη ουρά προς
το τελωνείο. Γύρω της οι συνταξιδιώτες της, δραπέτες του
πρόσφατου παρελθόντος που φάνταζε μακρινό σαν ψέμα,
συγκεντρωμένοι σε μικρές ομάδες, κινούνταν με αγωνία
προς κάθε κατεύθυνση. Άλλοι φοβισμένοι, άλλοι σαστισμέ-
νοι, κάποιοι πιθανόν μετανιωμένοι. Η απόφαση να εγκατα-
λείψουν την πατρίδα τους ήταν ό,τι πιο ανατρεπτικό είχαν
πράξει μέχρι τότε στη ζωή τους. Μόνο κάποιοι λίγοι, εκεί-
νοι που είχαν το μυαλό τους λειψό ή εγκλωβισμένο εδώ και
χρόνια σε κάποιο απατηλό όνειρο, έδειχναν να χαίρονται
και φιλούσαν το χώμα της νέας πατρίδας που μύριζε νερό
και κάτουρο. Μοναδικό κοινό συναίσθημα σ’ εκείνες τις
ταλαίπωρες καρδιές η ελπίδα να στεριώσουν στον άγνωστο
τόπο. Αργεντινή. Η γη των Τουπίες, των Μαπούτσε, των
Γκουαρανί, των Ντιαγουίτας, των Τεχουέλτσε, των Γιάμανα
και πολλών άλλων απολίτιστων ιθαγενών, όπου το 1516 ο
πολιτισμένος Ισπανός εξερευνητής Χουάν Δίαθ δε Σολίς έ-
θεσε τα πρώτα ματωμένα θεμέλια του πολιτισμού της Ευ-
ρώπης. Αργεντινή, η γη των μεταναστών. Η νέα πατρίδα
τους. Η νέα πατρίδα της Ρόζας, που έδειχνε να απολαμβά-
νει τον νέο κόσμο στην κάτω μεριά της Γης.
Καταβάλλοντας προσπάθεια να περάσει ανάμεσα από
τους ταλαιπωρημένους επιβάτες της τρίτης θέσης, διέκρινε
τη γνώριμη μορφή μιας γριάς με τα εγγόνια της. Είχε πε-
ράσει ατελείωτες ώρες παρέα με εκείνα τα μικρά ξυρισμέ-
να κεφαλάκια από την Καλαβρία. Τα παιδιά, με πρόσωπα
αγριεμένα από τις πρωτόγνωρες εμπειρίες και την πολυκο-
σμία, είχαν βολευτεί επάνω στο βαρύ οικογενειακό μπαού-
