13
31
32
33
Ριτζ: Α, σας παρακαλώ, να με λέτε Τζον. Δεν αντέχω το «κύριε Ριτζ».
Με κάνει να αισθάνομαι σαν κρακεράκι. Έτσι με φώναζαν τα παιδιά όταν
ήμουν ακόμα στο σχολείο: Κρακεράκι Ριτζ
2
.
Ντετέκτιβ Άντερσον: Μάλιστα. Λοιπόν, πήγαινες τον σκύλο βόλ-
τα...
Ριτζ: Ακριβώς. Και κάποια στιγμή αντιλήφθηκε μια δυνατή οσμή –την
οσμή του θανάτου, υποθέτω– κι έπρεπε να του τραβήξω το λουρί και
με τα δύο χέρια, παρ’ όλο που ο Ντέιβ είναι μικρό σκυλί. Ήθελε να βρει
αυτό που είχε μυρίσει. Το...
Ντετέκτιβ Άντερσον: Μια στιγμή, πάμε λίγο πίσω. Έφυγες από το σπίτι
σου στον αριθμό 249 της Λεωφόρου Μάλμπερι στις έξι η ώρα.
Ριτζ: Ίσως και λίγο πριν. Ο Ντέιβ κι εγώ κατεβήκαμε τον λόφο μέχρι
του Τζέραλντ, το μπακάλικο στη γωνία που πουλάει όλα εκείνα τα
γκουρμέ προϊόντα, μετά ανεβήκαμε την Μπάρναμ Στριτ και στη συνέ-
χεια μπήκαμε στο Πάρκο Φίγκις. Αυτό που τα παιδιά αποκαλούν Πάρκο
Φίκι Φίκι. Νομίζουν ότι οι ενήλικες δεν ξέρουμε τι λένε, ότι δεν ακούμε,
αλλά ακούμε. Τουλάχιστον μερικοί από εμάς.
Ντετέκτιβ Άντερσον: Πρόκειται για τη συνηθισμένη απογευματινή
σου βόλτα;
Ριτζ: Ναι, μερικές φορές την αλλάζουμε λίγο για να μη βαριόμαστε,
αλλά σχεδόν πάντα καταλήγουμε στο πάρκο πριν επιστρέψουμε στο
σπίτι, επειδή ο Ντέιβ βρίσκει πολλά να μυρίσει εκεί. Έχει και έναν χώρο
στάθμευσης, αλλά εκείνη την ώρα είναι σχεδόν πάντα άδειος, εκτός κι
αν έχουν έρθει παιδιά από το λύκειο για να παίξουν τένις. Το βράδυ
εκείνο δεν ήταν κανείς, επειδή τα γήπεδα είναι χωμάτινα και είχε βρέξει
νωρίτερα. Το μόνο παρκαρισμένο όχημα ήταν ένα λευκό βανάκι.
Ντετέκτιβ Άντερσον: Από αυτά που ανήκουν σε κάποια επιχείρηση,
δηλαδή;
Ριτζ: Ακριβώς. Δεν είχε παράθυρα, μόνο μια δίφυλλη πόρτα στο πίσω
μέρος. Ήταν από τα βανάκια που χρησιμοποιούν οι μικρές εταιρείες για
2
Σ.τ.Μ.
:
Ritz Crackers
. Δημοφιλή κρακεράκια στην Αμερική.
