14
31
32
33
να μεταφέρουν διάφορα πράγματα. Ίσως να ήταν Econoline, αλλά δεν
παίρνω κι όρκο.
Ντετέκτιβ Άντερσον: Έγραφε πάνω το όνομα κάποιας εταιρείας; Κλι-
ματισμοί Σαμ, ας πούμε, ή Μπομπ ο Τζαμάς; Κάτι τέτοιο;
Ριτζ: Μπα, όχι. Τίποτε απολύτως. Σίγουρα, όμως, ήταν βρόμικο. Είχε
να πλυθεί καιρό. Και τα λάστιχά του είχαν λάσπες, μάλλον από τη βροχή.
Ο Ντέιβ μύρισε τα λάστιχα και κατόπιν ακολουθήσαμε ένα από εκείνα
τα χαλικόστρωτα μονοπάτια, που περνάνε μέσα από τα δέντρα. Μετά
από τετρακόσια μέτρα περίπου, ο Ντέιβ άρχισε να γαβγίζει και μπήκε
τρέχοντας στους θάμνους στα δεξιά. Τότε ήταν που έπιασε τη μυρωδιά.
Τράβηξε τόσο δυνατά που παραλίγο να μου φύγει το λουρί απ’ τα χέρια.
Προσπάθησα να τον συγκρατήσω, αλλά χωρίς αποτέλεσμα . άρχισε να
τινάζεται και να σκάβει με τις πατούσες του το έδαφος, γαβγίζοντας
συνέχεια. Οπότε του κόντυνα το λουρί –έχω ένα από εκείνα που μα-
ζεύονται, είναι πολύ καλό γι’ αυτές τις δουλειές– και τον ακολούθησα.
Δεν ασχολείται ιδιαίτερα με τους σκίουρους τώρα που δεν είναι πια κου-
τάβι, αλλά σκέφτηκα πως μπορεί να είχε μυρίσει κανένα ρακούν. Ετοι-
μαζόμουν να τον τραβήξω πίσω, είτε το ήθελε είτε όχι, οι σκύλοι πρέπει
να γνωρίζουν ποιος είναι το αφεντικό, όταν πρόσεξα τις πρώτες σταγό-
νες αίματος. Ήταν πάνω σ’ ένα φύλλο από σημύδα, στο ύψος του στή-
θους μου, οπότε φαντάζομαι θα ήταν γύρω στο ενάμισι μέτρο από το
έδαφος. Είδα κι άλλη σταγόνα σ’ ένα άλλο φύλλο λίγο πιο πέρα, και
μετά μια ολόκληρη κηλίδα σε κάτι θάμνους ακόμη πιο κάτω. Κόκκινη
ακόμα, και υγρή. Ο Ντέιβ τη μύρισε, αλλά ήθελε να συνεχίσει. Και προ-
σέξτε, πριν το ξεχάσω, τότε ακριβώς άκουσα πίσω μου μηχανή αυτοκι-
νήτου να ξεκινάει. Μπορεί και να μην το είχα προσέξει, αλλά έκανε
θόρυβο, σαν να είχε χαλάσει η εξάτμιση. Ήταν σαν μπουμπουνητό, κα-
ταλαβαίνετε τι εννοώ;
Ντετέκτιβ Άντερσον: Ναι, βεβαίως.
Ριτζ: Δεν παίρνω όρκο ότι ήταν το λευκό βανάκι, και δεν επέστρεψα
από εκεί, οπότε δεν ξέρω αν είχε φύγει, αλλά βάζω στοίχημα πως αυτό
ήταν. Και ξέρετε τι σημαίνει αυτό;
Ντετέκτιβ Άντερσον: Πες μου τι νομίζεις ότι σημαίνει, Τζον.
