11
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
Η λογική μου μου έλεγε ότι μάλλον έπρεπε να βγάλω από
τα μαλλιά μου την κακόγουστη στέκα-φωτοστέφανο που εκεί-
νη η αγελάδα η διευθύντριά μου με ανάγκαζε να φοράω, γιατί
έμοιαζα σαν να περνούσα οντισιόν για τον ρόλο του Αρχαγγέ-
λου Γαβριήλ σε χριστουγεννιάτικη γιορτή δημοτικού σχολείου,
αλλά διαπίστωσα ότι στην πραγματικότητα δεν μου καιγόταν
καρφάκι. Κανένας μέσα σ’ εκείνο το λεωφορείο δεν έδωσε την
παραμικρή σημασία· ούτε ο μουσκεμένος κύριος με το αδιά-
βροχο που καθόταν δίπλα μου και καταλάμβανε χώρο μεγαλύ-
τερο από τη θέση του έτσι όπως λαγοκοιμόταν πάνω από τη
χθεσινή εφημερίδα ούτε η παρέα από τα σχολιαρόπαιδα που
φώναζαν το ένα στο άλλο στα πίσω καθίσματα, και βεβαίως
ούτε η γυναίκα μπροστά μου, αυτή με την πιτυρίδα και τα
γυαλιστερά σκουλαρίκια που έμοιαζαν με χιονονιφάδες. Η επι-
λογή των συγκεκριμένων κοσμημάτων φάνταζε ειρωνική και,
αν ήμουν σκύλα, μπορεί να τη σκουντούσα στον ώμο και να
της έλεγα ότι κάθε φορά που κουνούσε το κεφάλι της τραβού-
σε την προσοχή με τη χιονοθύελλα που προκαλούσε. Αλλά δεν
είμαι σκύλα· ή ίσως είμαι σκύλα, αλλά δεν το δείχνω. Έτσι δεν
είναι όλοι;
Χριστέ μου, πόσες ακόμη στάσεις θα κάνει τούτο το λεω-
φορείο; Είχα μερικά χιλιόμετρα ακόμα μέχρι να φτάσω στο
διαμέρισμά μου και το λεωφορείο ήταν ήδη πιο γεμάτο και
από φορτηγό που μεταφέρει ζώα για πούλημα.
Άντε ντε
, σκέφτηκα.
Κουνήσου
.
Πήγαινέ με σπίτι
. Βέβαια το
σπίτι θα ήταν πολύ καταθλιπτικό τώρα που η συγκάτοικός
μου, η Σάρα, είχε γυρίσει στους γονείς της. Άλλη μια μερούλα
και θα έφευγα κι εγώ, υπενθύμισα στον εαυτό μου.
Το λεωφορείο σταμάτησε με ένα τράνταγμα στο τέρμα
του δρόμου κι εγώ έμεινα να παρατηρώ ένα μπουλούκι αν-
θρώπων αποκάτω να στριμώχνεται για να κατέβει την ίδια
στιγμή που άλλοι προσπαθούσαν σπρώχνοντας να μπουν. Ή-
ταν λες και νόμιζαν πως έπαιρναν μέρος σε έναν διαγωνισμό
