11
3
1
32
33
Ο Στόουκερ ολοφάνερα ένιωθε μεγάλο ενθουσιασμό με τις
εφευρέσεις και τις καινοτομίες της εποχής του, και η ιδέα πίσω
από το μυθιστόρημά του είναι ξεκάθαρη: σε μια σύγκρουση α-
νάμεσα σε ένα ξένο τέκνο των Σκοτεινών Δυνάμεων και σε μια
ομάδα από εξαίρετους, ακέραιους Βρετανούς, εξοπλισμένους με
όλα τα σύγχρονα μέσα της εποχής, οι δυνάμεις του σκότους δεν
έχουν καμία πιθανότητα. Ο Δράκουλας καταδιώκεται από το
Κάρφαξ, την ιδιοκτησία του στη Βρετανία, πίσω στην Τρανσυλ-
βανία, και τελικά τον παλουκώνουν κάποιο ηλιοβασίλεμα. Οι
κυνηγοί βρικολάκων πληρώνουν ένα τίμημα για τη νίκη τους
–εδώ φαίνεται η ιδιοφυΐα του Στόουκερ–, όμως το ότι θα νική-
σουν δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση ποτέ.
Όταν κάθισα να γράψω τη δική μου εκδοχή της ιστορίας το
1972 –μια εκδοχή που αντλούσε τη ζωτική της δύναμη πιο πολύ
από την εβραιοαμερικανική χιουμοριστική νευρική ματιά του
Ουίλιαμ Γκέινς και του Αλ Φελντστάιν (των δημιουργών των
κόμικς της EC), παρά από ρουμανικές λαϊκές δοξασίες–, έβλεπα
έναν διαφορετικό κόσμο, όπου όλες οι επινοήσεις, που ο Στόου-
κερ πρέπει να έβλεπε με αισιόδοξο θαυμασμό, είχαν αρχίσει να
δείχνουν δυσοίωνες ή και πρόδηλα επικίνδυνες. Ο δικός μου ή-
ταν ένας κόσμος που είχε αρχίσει να πνίγεται από τα ίδια του τα
λύματα, που ήταν εθισμένος σε πηγές ενέργειας οι οποίες ολο-
ένα και λιγόστευαν, κι είχε να αντιμετωπίσει όχι μόνο τα πυρη-
νικά όπλα μα και τη γρήγορη εξάπλωσή τους (εκείνη την εποχή,
ευτυχώς, η διεθνής τρομοκρατία δεν είχε κάνει την εμφάνισή
της ακόμα). Έβλεπα τον εαυτό μου και την κοινωνία στο άλλο
άκρο του τεχνολογικού φάσματος, και κάθισα να γράψω ένα βι-
βλίο που θα καθρέφτιζε τούτη τη στενόχωρη ιδέα. Ένα βιβλίο,
κοντολογίς, όπου ο βρικόλακας θα έτρωγε τελικά για μεσημε-
ριανό τους ατρόμητους κυνηγούς βρικολάκων. (Για μεσημε-
ριανό που λέει ο λόγος, γιατί σαν βρικόλακας, φυσικά, θα τους
έτρωγε τα μεσάνυχτα.)
