13
3
1
32
33
Ο Doubleday είχε εκδώσει το πρώτο μου μυθιστόρημα και
είχε οψιόν για το δεύτερο. Είχα ολοκληρώσει αυτό κι ένα ακόμη,
που το θεωρούσα «σοβαρό», με τίτλο
Έργα οδοποιίας
. Τα έδειξα
και τα δύο στον εκδότη μου τότε, τον Μπιλ Τόμσον, και του ά-
ρεσαν. Κανονίσαμε μια συνάντηση για φαγητό, όπου δεν απο-
φασίστηκε τίποτα, κι έπειτα ξεκινήσαμε για να γυρίσουμε με τα
πόδια στον Doubleday. Στη γωνία Παρκ Άβενιου και 54ης Στριτ
–κάτι τέτοιο, τέλος πάντων– μας σταμάτησε ένα κόκκινο για
τους πεζούς. Τελικά το πήρα απόφαση και ρώτησα τον Μπιλ
ποιο πίστευε ότι θα έπρεπε να εκδώσουμε.
Είπε: «Τα
Έργα οδοποιίας
μάλλον θα αντιμετωπίζονταν πιο
σοβαρά, όμως ο
Δεύτερος ερχομός
είναι το
Πέιτον Πλέις
με βρι-
κόλακες. Είναι συναρπαστικό βιβλίο και θα μπορούσε να γίνει
μπεστ σέλερ. Μόνο ένα πρόβλημα υπάρχει.»
«Ποιο;» ρώτησα καθώς το κόκκινο γινόταν πράσινο και άν-
θρωποι άρχιζαν να κινούνται γύρω μας.
Ο Μπιλ κατέβηκε από το πεζοδρόμιο. Στη Νέα Υόρκη δεν κα-
θυστερείς στο πράσινο, ακόμη κι αν παίρνεις μια σημαντική α-
πόφαση εκείνη τη στιγμή, και τούτη –μπορεί να το είχα νιώσει
και τότε ακόμα– ήταν μια απόφαση που θα επηρέαζε την υπό-
λοιπη ζωή μου. «Θα σου κολλήσουν την ταμπέλα του συγγρα-
φέα βιβλίων τρόμου.»
Ανακουφίστηκα τόσο, που έβαλα τα γέλια. «Δεν με νοιάζει
πώς θα με πουν, αρκεί οι επιταγές να μην είναι ακάλυπτες»,
είπα. «Ας εκδώσουμε τον
Δεύτερο ερχομό.
» Κι αυτό κάναμε, αν
και ο τίτλος άλλαξε πρώτα σε
Τζερούσαλεμς Λοτ
(επειδή η σύ-
ζυγός μου, η Τάμπι, είπε ότι το
Δεύτερος ερχομός
θύμιζε ερωτικό
εγχειρίδιο) κι έπειτα σε
Σάλεμς Λοτ
(επειδή οι υπεύθυνοι στον
Doubleday είπαν ότι το
Τζερούσαλεμς Λοτ
θύμιζε θρησκευτικό
βιβλίο). Όντως μου κόλλησαν την ταμπέλα του συγγραφέα βι-
βλίων τρόμου, την οποία ποτέ δεν επιβεβαίωσα μα ούτε και την
αρνήθηκα, επειδή απλούστατα τη θεωρώ άσχετη με ό,τι κάνω.
