12
3
1
32
33
Είχα γράψει σχεδόν τριακόσιες σελίδες από το βιβλίο, που
τότε τιτλοφορούνταν
Δεύτερος ερχομός
, όταν εκδόθηκε η
Κάρι
και βούλιαξε η πρώτη ιδέα που είχα, για το μυθιστόρημα που
ήθελα να γράψω. Μετά από χρόνια ολόκληρα άκουσα το αξίωμα
του Άλφρεντ Μπέστερ «Το βιβλίο κάνει κουμάντο», αλλά δεν το
είχα ανάγκη· το έμαθα από μόνος μου, γράφοντας το μυθιστό-
ρημα που τελικά έγινε το
Σάλεμς Λοτ
. Φυσικά, ο συγγραφέας
μπορεί
να επιβάλει τον έλεγχο, αλλά απλώς είναι άθλια ιδέα. Το
να γράφεις ελεγχόμενη λογοτεχνία αποκαλείται
σχεδιασμός της
πλοκής
(plotting). Το να δένεις όμως τη ζώνη ασφαλείας σου και
να αφήνεις την ιστορία να αναλάβει τον έλεγχο… αυτό αποκα-
λείται
μυθοπλασία
(storytelling). Η μυθοπλασία είναι τόσο φυ-
σική όσο η αναπνοή· ο σχεδιασμός της πλοκής είναι η λογοτε-
χνική εκδοχή της τεχνητής αναπνοής.
Δεδομένης της κακής μου γνώμης για τις μικρές πόλεις της
Νέας Αγγλίας (μεγάλωσα σε μια τέτοια και ήξερα πώς ήταν όλες
τους), δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία ότι ο κόμης Δράκου-
λας στη δική μου εκδοχή θα θριάμβευε επί των αδύναμων εκ-
προσώπων του κόσμου της λογικής, που είχαν συνταχθεί ενα-
ντίον του. Αυτό που δεν λογάριασα ήταν ότι οι χαρακτήρες μου
δεν θα αρκούνταν να
παραμείνουν
αδύναμοι εκπρόσωποι αυ-
τού του κόσμου. Όμως αυτοί ζωντάνεψαν κι άρχισαν να κάνουν
τα δικά τους –μερικές φορές έξυπνα πράγματα κι άλλες φορές
αφελώς παράτολμα πράγματα. Στο τέλος του
Δράκουλα
εξακο-
λουθούν να υπάρχουν πιο πολλοί από τους χαρακτήρες του
Στόουκερ, απ’ ό,τι στο τέλος του
Σάλεμς Λοτ
, εντούτοις αυτό εί-
ναι –ενάντια στη βούληση του νεαρού του συγγραφέα– ένα α-
ναπάντεχα αισιόδοξο βιβλίο. Χαίρομαι γι’ αυτό. Βλέπω ακόμα ό-
λες τις γρατσουνιές και τα βαθουλώματα στον προφυλακτήρα
του, όλα τα σημάδια στο πετσί του, που τα προκάλεσε η απειρία
ενός τεχνίτη νέου στο επάγγελμα, αλλά ακόμα ανακαλύπτω εδώ
πολλά σημεία με δύναμη. Και μερικά με χάρη.
