23
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
32
επιβεβαιώνει αυτή την αλήθεια μ’ ένα τραπέζι γεμάτο με
μάνγκο, σαπότε, παπάγια και μαμέι, προετοιμάζοντας τον
ουρανίσκο για το γευστικό πανηγύρι με τσιλακίλες σε
πράσινη σάλτσα, με αυγά τηγανητά, με ταμάλες κοστέ-
νιος τυλιγμένα σε φύλλα μπανανιάς και καυτό καφέ, συ-
νοδευόμενο από διάφορα γλυκά ψωμάκια που τα έχουν
βαφτίσει με υπέροχα ονόματα, όπως κόντσας, αλαμάρες,
πολβορόνες και καμπετσάνας…
Ένα πρόγευμα με τα όλα του, που διαρκεί μία ώρα. Μ’
άλλα λόγια, μια πολυτέλεια στον σημερινό κόσμο. Αυτό
είναι για μένα το θεμέλιο της ημέρας. Μια στιγμή με
βλέμματα αγάπης που περιέχουν την ανείπωτη ανάμνηση
του νυχτερινού έρωτα και που ξεπερνούν τη γευστική
ηδονή –παρότι την περιλαμβάνουν– μέσω της ανάμνησης
της γυμνής Ασουνσιόν, που παραδίδεται, ακτινοβολώ-
ντας ένα δικό της φως χάρη στην ένταση του έρωτά μου.
Η Ασουνσιόν, που είναι ακριβής και υπέροχη σε όλη τη
μορφή της, υπάκουη στην αφή, φλογερό βλέμμα, ναι, πά-
γος που ζεματάει…
Η Ασουνσιόν είναι η εικόνα μου αντεστραμμένη. Τα
μαλλιά της μακριά, ίσια και μαύρα. Τα δικά μου κοντά,
σγουρά και καστανά. Το δέρμα της λευκό και στρογγυλά
απαλό, το δικό μου σφριγηλό, στο χρώμα της κανέλας. Τα
μάτια της κατάμαυρα, τα δικά μου γκριζοπράσινα. Στα
τριάντα της χρόνια, η Ασουνσιόν διατηρεί τη σκούρα και
νεανική λάμψη των μαλλιών της. Στα σαράντα μου, οι
άσπρες τρίχες έχουν προχωρήσει πρόωρα. Η κόρη μας, η
Μαγδαλένα, μοιάζει περισσότερο σ’ εμένα παρά στη μη-
τέρα της. Θα έλεγε κανείς ότι είναι ένας κανόνας της γε-
