18
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
θώς είναι τόσο ανώτερος ο ίδιος, ο Σουρινάγα δεν ανέχε-
ται ποτέ κανέναν από πάνω του. Και σε όσους βρίσκονται
από κάτω, όπως είπα ήδη, φέρεται με ευγένεια.
Δεν με εξέπληξε ότι, έπειτα από αυτόν τον ευχάριστο
πρόλογο, το αφεντικό μου μπήκε στο θέμα.
«Ναβάρο, θέλω να σου αναθέσω μια πολύ ιδιαίτερη
δουλειά.»
Συμφώνησα με μια κίνηση του κεφαλιού μου.
«Μιλούσαμε για την κεντρική Ευρώπη, για τα Βαλ-
κάνια.»
Ένευσα πάλι.
«Ένας παλιός φίλος μου, εκτοπισμένος λόγω πολέ-
μων και επαναστάσεων, έχει χάσει τις ιδιοκτησίες του
στα ρουμανο-ουγγρικά σύνορα. Ήταν μεγάλες εκτά-
σεις, με ερειπωμένα κάστρα. Η αλήθεια είναι» είπε ο
Σουρινάγα με κάποια θλίψη «ότι ο πόλεμος απλώς απο-
τελείωσε ό,τι ήδη ήταν νεκρό…»
Τώρα τον κοίταξα απορημένα.
«Ναι, ξέρετε κι εσείς ότι δεν είναι το ίδιο να είσαι κύ-
ριος του δικού σου θανάτου και να είσαι θύμα μιας ξένης
δύναμης… Ας πούμε ότι ο καλός μου φίλος ήταν ο κύριος
της ίδιας του της αριστοκρατικής παρακμής και ότι, τώ-
ρα, φασίστες από τη μια και κομμουνιστές από την άλλη
τού έχουν αρπάξει τα κτήματά του, τα κάστρα του, τα…»
Για πρώτη φορά στη σχέση μας ένιωσα ότι ο δον Ελόι
Σουρινάγα ταλαντευόταν. Μάλιστα αντιλήφθηκα μια
φλέβα συγκίνησης στον κρόταφό του.
«Συγγνώμη, Ναβάρο. Είναι οι αναμνήσεις ενός γέ-
ρου. Ο φίλος μου κι εγώ έχουμε την ίδια ηλικία. Να φα-
