Basic HTML Version
15
Η Γιασούκο έριξε μια φευγαλέα ματιά έξω ελπίζοντας να
μπει κάποιος πελάτης, όμως ο δρόμος ήταν άδειος.
«Καλά, αν είναι να αντιδράς έτσι, λέω να δοκιμάσω αλ-
λού», είπε ο άντρας ξύνοντας το κεφάλι του.
Στο μυαλό της Γιασούκο ήχησαν προειδοποιητικές καμπά-
νες. «Τι εννοείς;»
«Θέλω να πω, αν η σύζυγός μου δεν θέλει να μ’ ακούσει,
ίσως το κάνει η κόρη της. Εδώ κοντά δεν είναι το σχολείο της;»
«Μην τολμήσεις.»
«Εντάξει, άρα ίσως τελικά να με βοηθήσεις
εσύ
. Έτσι κι
αλλιώς το ίδιο μου κάνει.»
Η Γιασούκο αναστέναξε. Ήθελε να εξαφανιστεί από μπρο-
στά της. «Είμαι εδώ ως τις έξι.»
«Από νωρίς το πρωί ως τις έξι; Πολλές ώρες σε βάζουν να
δουλεύεις.»
«Δεν σ’ αφορά.»
«Καλώς, λοιπόν θα ξανάρθω στις έξι.»
«Όχι, όχι εδώ. Μόλις βγεις, στρίψε δεξιά και προχώρα ευ-
θεία μέχρι να φτάσεις σε μια μεγάλη διασταύρωση. Στην από
’δω γωνία υπάρχει ένα οικογενειακό εστιατόριο. Έξι και μισή
να είσαι εκεί.»
«Τέλεια. Και φρόντισε να είσαι κι εσύ. Αν δεν εμφανι-
στείς…»
«Θα έρθω. Απλώς φύγε. Τώρα.»
«Καλά, καλά. Με πετάς στον δρόμο.» Έριξε άλλη μια ματιά
τριγύρω προτού φύγει, κλείνοντας πίσω του τη συρόμενη
πόρτα μάλλον απότομα.
Η Γιασούκο ακούμπησε το χέρι στο μέτωπο. Είχε αρχίσει να
την πιάνει πονοκέφαλος κι ένιωσε το στομάχι της ν’ ανακατεύε-
ται. Στο στήθος της άρχισε να απλώνεται βαριά η απελπισία.
Είχαν περάσει οχτώ χρόνια από τον γάμο της με τον Σιντζί
Τογκάσι. Άρχισε να θυμάται όλη εκείνη την άθλια ιστορία…