Basic HTML Version
22
γνοιες, λες και το ταξίδι είναι πίσω της. Στριμώχνεται σε
μια θέση ανάμεσα σ’ έναν κύριο που ξεφυλλίζει την εφη-
μερίδα του τόσο δυνατά, που νομίζεις ότι τα φύλλα θα
σηκωθούν και θα πετάξουν μακριά, και μια μεσήλικη κυ-
ρία με μια γάτα κεντημένη στο ζιβάγκο της, η οποία πλέ-
κει κάτι που σ’ αυτό το στάδιο μπορεί να εξελιχθεί σε ο-
τιδήποτε.
Τρεις ώρες ακόμα
, σκέφτεται αγκαλιάζοντας το σακί-
διό της, και τότε συνειδητοποιεί ότι δεν έχει νόημα να
μετράς αντίστροφα τα λεπτά μέχρι να έρθει κάτι που
τρέμεις· θα ήταν πολύ πιο ακριβές αν έλεγε ότι μένουν
δυο μέρες ακόμα. Δυο μέρες ακόμα και θα γυρίσει σπίτι.
Δυο μέρες ακόμα και θα μπορεί να προσποιηθεί ότι όλο
αυτό δεν συνέβη ποτέ. Δυο μέρες ακόμα και θα έχει επι-
ζήσει από ένα Σαββατοκύριακο που νιώθει σαν να το
τρέμει εδώ και χρόνια.
Τακτοποιεί το σακίδιο στην αγκαλιά της, συνειδητο-
ποιώντας πολύ αργά ότι δεν είχε κλείσει το φερμουάρ μέ-
χρι πάνω, και κάποια από τα πράγματά της κατρακυλούν
στο πάτωμα. Η Χάντλεϊ πιάνει πρώτα το λιπ γκλος, μετά τα
κουτσομπολίστικα περιοδικά, αλλά όταν πάει να σηκώσει
το βαρύ μαύρο βιβλίο που της είχε δώσει ο πατέρας της,
την προλαβαίνει το αγόρι που κάθεται απέναντί της.
Ρίχνει μια γρήγορη ματιά στο εξώφυλλο πριν της το
δώσει πίσω κι η Χάντλεϊ διακρίνει μια στιγμή αναγνώρι-
σης στα μάτια του. Της παίρνει ένα δευτερόλεπτο για να
καταλάβει ότι μάλλον θα την περάσει για άνθρωπο που
διαβάζει Ντίκενς στα αεροδρόμια, κι είναι έτοιμη να του
πει ότι κάνει λάθος – για την ακρίβεια, έχει το βιβλίο εδώ