Basic HTML Version
16
φουσκώνοντας την τσίχλα της. «Τυχερή είστε», λέει κά-
νοντας μια χειρονομία. «Μπορώ να σας βάλω στην πτήση
των 22:24. Θέση 18Α. Παράθυρο.»
Η Χάντλεϊ σχεδόν φοβάται να κάνει την ερώτηση, αλ-
λά ρωτάει έτσι κι αλλιώς: «Τι ώρα φτάνει;»
«Στις 9:54», λέει η αεροσυνοδός. «Αύριο το πρωί.»
Η Χάντλεϊ φέρνει στο μυαλό της τα κομψά καλλιγρα-
φικά γράμματα στο ιβουάρ προσκλητήριο από χοντρό
χαρτί, που ήταν ακουμπισμένο στη συρταριέρα της εδώ
και μήνες. Η τελετή θα ξεκινήσει αύριο το μεσημέρι,
πράγμα που σημαίνει ότι αν τα πάντα κυλήσουν σύμφω-
να με το πρόγραμμα –η πτήση, μετά το τελωνείο, τα ταξί
και η κίνηση, τα πάντα τέλεια συγχρονισμένα– θα έχει
μια πιθανότητα να φτάσει στην ώρα της. Μικρή όμως.
«Η επιβίβαση θα ξεκινήσει από αυτήν την πύλη στις
21:45», λέει η υπάλληλος δίνοντάς της το εισιτήριο τα-
κτοποιημένο σε έναν φάκελο. «Καλή πτήση.»
Η Χάντλεϊ ανοίγει δρόμο προς τα παράθυρα και ρίχνει
μια διερευνητική ματιά στις σειρές από τις μουντές γκρί-
ζες καρέκλες. Οι περισσότερες είναι κατειλημμένες κι από
τις υπόλοιπες ξεχειλίζει κίτρινη γέμιση από τις ραφές,
σαν αρκουδάκια φθαρμένα από την πολλή αγάπη. Στηρί-
ζει το σακίδιό της πάνω στη χειραποσκευή της, ψαρεύει
από μέσα το κινητό της τηλέφωνο και περνάει γρήγορα
τις επαφές για να βρει τον αριθμό του μπαμπά της. Τον
έχει περασμένο ως «Ο Καθηγητής», μια ετικέτα που του
φόρεσε πριν από ενάμισι χρόνο περίπου, λίγο μετά που
της ανακοίνωσαν ότι εκείνος δεν θα επέστρεφε στο Κο-