Basic HTML Version
14
νη νιώθει κάτι να ξετυλίγεται μέσα της, όπως βγαίνει αρ-
γά ο αέρας από ένα μπαλόνι. Εν μέρει φταίει η επικείμενη
πτήση κι εν μέρει το ίδιο το αεροδρόμιο, αλλά κυρίως,
κυρίως
, είναι επειδή συνειδητοποιεί ότι θα καθυστερήσει
στον γάμο στον οποίο δεν ήθελε καλά-καλά να πάει – και
κάτι σ’ αυτή τη μίζερη εξέλιξη των γεγονότων την κάνει
να θέλει να βάλει τα κλάματα.
Οι συνοδοί εδάφους έχουν συγκεντρωθεί στην άλλη
πλευρά του πάγκου και την κοιτάζουν κατσουφιασμένοι,
με μεγάλη ανυπομονησία. Η οθόνη πίσω τους έχει ήδη
αλλάξει και ανακοινώνει πλέον την επόμενη πτήση από
το αεροδρόμιο Κένεντι για το Χίθροου, η οποία αναχωρεί
σε περισσότερες από τρεις ώρες, και γρήγορα γίνεται
προφανές ότι η Χάντλεϊ είναι το μόνο εμπόδιο που στέ-
κεται ανάμεσα σ’ αυτούς και στο τέλος της βάρδιάς τους.
«Λυπάμαι, δεσποινίς», της λέει η μία από τη συντρο-
φιά, χωρίς να μπορεί να κρύψει τον αναστεναγμό στη
φωνή της. «Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να
προσπαθήσουμε να σας βρούμε θέση στην επόμενη πτή-
ση.»
Η Χάντλεϊ γνέφει σκυθρωπή. Είχε περάσει τις τελευ-
ταίες εβδομάδες να εύχεται κρυφά ότι θα συνέβαινε α-
κριβώς αυτό, αν και ομολογουμένως τα σενάρια της φα-
ντασίας της ήταν λίγο πιο δραματικά: γενική απεργία
των αεροδρομίων, χαλαζόπτωση επικών διαστάσεων,
μια ξαφνική γρίπη (ή ακόμα και ιλαρά) που θα την καθή-
λωνε στο κρεβάτι και δεν θα μπορούσε να πετάξει. Όλοι
οι παραπάνω θα ήταν εξαιρετικοί λόγοι για να χάσει τον