Basic HTML Version
19
«Έχεις αγγίξει τίποτα;» ρώτησε η Βέρα. «Εντάξει, δεν
πειράζει αν έπιασες κάτι. Αλλά πρέπει να μου το πεις. Τα
αποτυπώματα. Ξέρεις.» Σκέφτηκε όμως ότι μόνο από το
εξωτερικό μέρος του χαμάμ θα μπορούσαν να συλλέξουν
δακτυλικά αποτυπώματα. Δεν υπήρχε περίπτωση να τα
έπαιρναν από μέσα με όλον αυτόν τον ατμό. Η σκόνη για
τα αποτυπώματα θα γινόταν λάσπη.
Τελικά η Λίσα μίλησε. Με μια χαμηλή, συνεσταλμένη
φωνή.«Όχι» είπε. «Δεν άγγιξα τίποτα.»
«Είσαι καλά, κούκλα μου;»
Η νεαρή κοπέλα ηρέμησε και χαμογέλασε. «Ναι, μια
χαρά.»
«Είχες βάρδια όλη μέρα, ε;»
«Από τις οκτώ το πρωί σήμερα»
Η Βέρα φόρεσε ένα ζευγάρι γάντια από λάτεξ. Της τα
είχε δώσει ο Τζο λίγο πιο πριν. Πάντα προνοητικός ο Τζο,
σαν προσκοπάκι. Κοιτώντας τα δάχτυλά της θυμήθηκε
τον γέρο με το σκουφάκι. Θα τον αναγνώριζε άραγε άμα
τον έβλεπε με τα ρούχα του; Μάλλον όχι. Άνοιξε την πόρ-
τα του χαμάμ. «Ρίξε μια ματιά» είπε στη Λίσα. «Μην ανη-
συχείς. Το θέαμα δεν είναι τόσο αποκρουστικό. Απλώς
θέλω να ξέρω αν τη γνωρίζεις. Θα μας γλίτωνε αρκετό
χρόνο.» Πίσω από τη Λίσα ο Τζο Άσγουορθ έκανε μορφα-
σμούς και κουνούσε το κεφάλι του με δυσαρέσκεια και
αποδοκιμασία. Πίστευε μάλλον ότι οι γυναίκες είναι ευά-
λωτα λουλουδάκια που δεν μπορούν να επιβιώσουν χωρίς
την προστασία του.
«Δεν τους γνωρίζω με τα ονόματά τους» είπε η Λίσα.
«Δεν γνωρίζουμε όλους αυτούς που έρχονται στην πισίνα.
Είναι διαφορετικό αν είναι στο μάθημά σου.»