22
Ηγεσία και αυταπάτη
«Τομ», είπε απότομα ο Μπαντ, «σου ζήτησα να έρθεις σήμερα
εδώ για έναν λόγο. Για έναν σημαντικό λόγο.»
«Σύμφωνοι», είπα με σταθερή φωνή προσπαθώντας να κρύ-
ψω την αγωνία μου.
«Έχεις ένα πρόβλημα· ένα πρόβλημα που πρέπει να λύσεις, αν
πρόκειται να τα καταφέρεις στη Zagrum.»
Ένιωσα σαν να μου έδωσε γροθιά στο στομάχι. Προσπάθησα
να βρω να πω κάποια κατάλληλη λέξη να του πω ή να ψελλίσω
κάτι, αλλά το μυαλό μου έκανε αγώνα δρόμου και έχασα τα λόγια
μου. Στη στιγμή ένιωσα την καρδιά μου να χτυπά δυνατά και το
πρόσωπό μου να παγώνει.
Μπορεί επαγγελματικά να ήμουν επιτυχημένος, ωστόσο ένα
από τα κρυφά αδύνατα σημεία μου ήταν ότι έχανα πολύ εύκολα
την αυτοκυριαρχία μου. Είχα μάθει να το αντισταθμίζω έχοντας
εκπαιδεύσει τους μυς του προσώπου και των ματιών μου να χα-
λαρώνουν ώστε να μην προδίδεται ο πανικός μου από κάποια
ξαφνική σύσπαση. Και να που τώρα το πρόσωπό μου ενστικτω-
δώς κατάλαβε ότι έπρεπε να αποστασιοποιηθεί από την καρδιά
μου αφού αλλιώς θα αποκάλυπτα ότι ήμουν εκείνο το μαθητούδι
της τρίτης δημοτικού που το έλουζε κρύος ιδρώτας ελπίζοντας να
δει ένα «Μπράβο» στο τετράδιό του κάθε φορά που η κυρία Λι
επέστρεφε διορθωμένες τις εργασίες.
«Πρόβλημα; Τι εννοείς;» κατάφερα τελικά να ψελλίσω.
«Θέλεις πραγματικά να μάθεις;» ρώτησε ο Μπαντ.
«Δεν είμαι σίγουρος. Απ’ ό,τι φαίνεται πάντως, μάλλον πρέπει.»
«Πράγματι, πρέπει.»
