1 | Ο Μπαντ
21
κάποια προαγωγή. Ήμουν ικανοποιημένος με τον εαυτό μου. Δεν
είχα κάνει τίποτα για να ντρέπομαι. Ήμουν έτοιμος να συναντήσω
τον Μπαντ Τζέφερσον.
Μόλις έφτασα στον κεντρικό προθάλαμο του τρίτου ορόφου
με υποδέχτηκε η γραμματέας του Μπαντ, η Μαρία. «Πρέπει να
είστε ο Τομ Κάλουμ», είπε με ενθουσιασμό.
«Ναι, έχω ραντεβού στις εννιά με τον Μπαντ.»
«Μάλιστα. Ο Μπαντ μού είπε να τον περιμένετε στην αίθου-
σα Ίστβιου. Σε πέντε λεπτά θα είναι κοντά σας.» Η Μαρία με συ-
νόδευσε μέχρι την άλλη άκρη του διαδρόμου και με άφησε μόνο
μέσα σε μια μεγάλη αίθουσα συσκέψεων. Πλησίασα την τερά-
στια τζαμαρία απ’ όπου θαύμασα τις εγκαταστάσεις μας ανάμε-
σα από τα φυλλώματα της πλούσιας βλάστησης του Κονέτικατ.
Αφού πέρασε περίπου ένα λεπτό, ακούστηκε ένας ζωηρός χτύ-
πος στην πόρτα και εμφανίστηκε ο Μπαντ.
«Γεια σου, Τομ. Σ’ ευχαριστώ που ήρθες», είπε με ένα πλατύ χα-
μόγελο καθώς άπλωσε το χέρι του για να με χαιρετήσει. «Παρακα-
λώ, κάθισε. Να πω να σου φέρουν κάτι να πιεις; Καφέ, χυμό;»
«Όχι, ευχαριστώ. Ήπια αρκετά το πρωί.»
Κάθισα αναπαυτικά στη μαύρη, δερμάτινη καρέκλα που ήταν
κοντά μου, με την πλάτη γυρισμένη προς τα παράθυρα, και περί-
μενα τον Μπαντ να βάλει στον εαυτό του ένα ποτήρι νερό σε ένα
μπαράκι σε κάποια γωνιά της αίθουσας. Επέστρεψε κρατώντας
το ποτήρι του κι έφερε μαζί του την κανάτα και ένα επιπλέον πο-
τήρι. Τα ακούμπησε στο τραπέζι, κάπου ανάμεσά μας. «Μερικές
φορές κάνει πολλή ζέστη εδώ μέσα. Άλλωστε έχουμε πολλά
πράγματα να κάνουμε σήμερα. Όποτε θελήσεις μπορείς να σερβι-
ριστείς μόνος σου.»
«Ευχαριστώ», είπα τραυλίζοντας. Παρότι ήμουν ευγνώμων
για τη χειρονομία του, ποτέ δεν ένιωσα πιο αβέβαιος για το τι σή-
μαινε όλο αυτό.
