10
52 μαθήματα ηγεσίας
λιόμετρα μπουσούλισα στην κυριολεξία μέχρι το αυτοκίνητό μου
και πήγα σπίτι.
Ύστερα από 28 χιλιόμετρα σε αυτόν τον μαραθώνιο, η αριστερή
πλευρά του ποδιού και του γοφού μου ένιωσε τη συντροφιά δυ-
νατού πόνου. Σε αυτό το σημείο είναι σημαντικό να θυμάται κα-
νείς ότι μας είχαν πάει 42 χιλιόμετρα μακριά. Μην ξεχνάμε ότι έ-
πρεπε να επιστρέψουμε και άρα το τρέξιμο, ακόμη και με πόνο,
φαινόταν ο πιο αποδοτικός τρόπος επιστροφής. Στα 35 χιλιόμε-
τρα δεν πονούσα πια. Για την ακρίβεια, δεν θυμάμαι ότι ένιωθα
και πολλά πράγματα. Δεν είμαι σίγουρος αν αυτό ήταν καλό, αλλά
συνέχισα να τρέχω. Στα 38 χιλιόμετρα, ήξερα ότι μπορούσα να
τερματίσω, αν και όχι όπως είχα δει άλλους να κάνουν. Στη δική
μου περίπτωση, στο τέλος δεν θα είχα δύναμη –ήταν προφανές
ότι ήμουν στον αυτόματο πιλότο. Δεν είχα τίποτα επιπλέον να
δώσω. Μόνο να τερματίσω. Ήμουν υπερήφανος, ήμουν δεκάξι
χρονών και θα τερμάτιζα στον πρώτο μου μαραθώνιο.
Μετά, συνάντησα εκείνη. Την Τάμπαθα. Έβλεπα το όνομά της σε
ταμπέλες σε όλη τη διαδρομή, το άκουγα ακόμη και καθώς έτρε-
χα, αλλά δεν σκεφτόμουν τίποτα περισσότερο παρά μόνο ότι θα
ήταν ωραία να άκουγα κι εγώ το όνομά μου καμιά φορά. Στο κά-
τω κάτω, το «Μάικ» μια χαρά συνηθισμένο όνομα είναι. Για φω-
νάξτε το!
Τέλος πάντων, στο τελευταίο χιλιόμετρο έβλεπα να με προσπερ-
νούν κάποιοι εξηντάρηδες και εβδομηντάρηδες, αλλά δεν είχε ση-
μασία. Σε τι διέφερε λοιπόν η Τάμπαθα; Θα σας πω σε τι. Τώρα
εγώ είμαι 47 χρονών και εκείνη 38. Κάνετε την πράξη και θα κα-
ταλάβετε. Τότε, η Τάμπαθα ήταν ένα επτάχρονο κορίτσι και με
προσπέρασε το τελευταίο ενάμιση χιλιόμετρο. Θυμάστε που έλε-
γα ότι δεν είχα τίποτα άλλο να δώσω; Λάθος. Πολύ απλά δεν είχα
το σωστό κίνητρο! Ακριβώς –στο παιχνίδι μπήκε ο εγωισμός, α-
ναθεώρησα τον στόχο μου ο οποίος τώρα ήταν να τερματίσω χω-
ρίς διακοπή ΚΑΙ πριν από την Τάμπαθα! Παρεμπιπτόντως, το κο-
ριτσάκι είχε και έναν αδελφό, που έτρεχε μαζί της. Εκείνος τότε
