14
52 μαθήματα ηγεσίας
ταναλώνεται τόσο γρήγορα. Παρόλο που είμαι δρομέας. Αυτά τα
παιδιά δεν εγκατέλειψαν ποτέ.
Κάποια στιγμή μάλιστα, ο Μίτσελ έχανε στα γκέιμ 5-7 (ο αντί-
παλός του χρειαζόταν ένα ακόμη γκέιμ για να κερδίσει τον α-
γώνα), παίχτηκε ένα μπαράζ με τουλάχιστον 40 ή 50 μπαλιές
–πράγμα σχεδόν ανήκουστο στο τένις. Αν για εμάς τους θεατές
ο πόντος έμοιαζε ατέρμονος, δεν μπορώ καν να φανταστώ πώς
ένιωθαν αυτά τα παιδιά! Κι όμως, κανένας από τους δύο δεν
εγκατέλειψε. Ήταν πολύ εντυπωσιακό. Ο Μίτσελ κέρδισε τον
πόντο και σωριάστηκε στο τερέν. Είχε στριμώξει τον αντίπαλό
του στη δεξιά πλευρά με ένα δυνατό ντράιβ, έπειτα ανέβηκε στο
φιλέ και πήρε τον πόντο αναγκάζοντας τον αντίπαλό του να
αποκρούσει από μακριά με ρεβέρ. Αυτό που κανείς από εμάς
δεν ήξερε ήταν ότι στο τέλος αυτού του μπαράζ ο Μίτσελ έπαθε
κρίση άσματος. Αργότερα μας είπε ότι ίσως άντεχε το πολύ για
ακόμη δύο μπαλιές κι ότι στο τέλος αυτό τον ώθησε να κλείσει
αποκρούοντας επιθετικά.
Τελικά, οι δύο παίκτες ήρθαν ισοπαλία, με σκορ 7-7, και το παι-
χνίδι κρίθηκε στο τάι μπρέικ (παράταση). Λίγο πριν από το τάι
μπρέικ, ο Μίτσελ έδωσε το χέρι στον αντίπαλό του, λέγοντάς του
«Νόα, είσαι έτοιμος;» και μπήκαν στο τερέν. Ασφαλώς χαίρομαι
που ο Μίτσελ κέρδισε το τάι μπρέικ με 8-6 και στη συνέχεια πήρε
το παιχνίδι. Ήταν θαυμάσιο θέαμα. Μετά τον αγώνα, ο πατέρας
του αντιπάλου πλησίασε τον Μίτσελ και του είπε: «Ήταν το κα-
λύτερο παιχνίδι που είδα τα τελευταία τρία χρόνια!» Η Έιμι ρώ-
τησε τον Μίτσελ ποιος ήταν αυτός που του μίλησε κι εκείνος απά-
ντησε «Δεν ξέρω, δεν με ενδιαφέρει, αλλά τον συμπάθησα!»
Μοιράζομαι αυτή την εμπειρία μαζί σας ίσως επειδή αισθάνομαι
κάπως υπερήφανος… αλλά και επειδή αυτά τα παιδιά στο γήπεδο
μας δίδαξαν τόσο πολλά μαθήματα. Το σθένος που επέδειξαν ή-
ταν ό,τι καλύτερο έχω δει όλη τη χρονιά, ίσως και σ’ όλη τη ζωή
μου. Δεν ενέδωσαν –ούτε σωματικά ούτε πνευματικά. Και οι δύο
έδειξαν μεγάλο αλληλοσεβασμό –ουδέποτε υποβίβασαν το παι-
